Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gelezen op Ensia.com op 7 februari 2020:
Bron: Inhabitat
Eerder al deed ik op deze website melding van de veranderingen in Mexico-City sinds het aantreden van de nieuwe burgemeester eind 2018. Burgemeester Claudia Sheinbaum is ecologe, ze is van dezelfde sociaal-democratische partij als Andrés Manuel Lopez Obrador, de huidige president van Mexico en haar voorganger. Obrador laatste haalde na het winnen van de verkiezingen een streep door de plannen voor een nieuwe grote luchthaven. Gezamenlijk grepen daarop staat en stad dit omstreden besluit aan om de omgeving van de toekomstige luchthaven tot toekomstig waterpark uit te roepen. Op Ensia.com verscheen een artikel van de hand van Paul Bascio over het ontwerp van de Mexicaanse architect Inaki Echeverría voor dit Parque Ecológico Lago de Texcoco. Aan de relatief arme noordoostkant van de metropool wil Echeverría een gebied van 12.300 hectare over een lengte van 16 kilometer weer onder water zetten en daarmee de ernstig verstoorde waterhuishouding van de megastad van 22 miljoen inwoners herstellen. Zijn plan is al tien jaar oud, maar verdween in een lade na het besluit van de vorige regering tot de bouw van het vliegveld. Na het afblazen werd hij door de National Water Commission benoemd tot uitvoerend directeur van het aan te leggen landschapspark. Samen met ecologen, waterbouwkundigen, planologen en stedenbouwkundigen werkt hij het nu uit in een aantal deelplannen. Geschatte kosten: 12 miljoen dollar.
Gebruikmakend van de gunstige politieke situatie wil Echeverría als eerste het merengebied van Nabor Carillo in oude staat herstellen. Sportvoorzieningen en een looproute rond het toekomstige meer moeten aan de bevolking duidelijk maken dat het park op slechts 16 kilometer van het historische centrum van Mexico City zal bijdragen aan de leefbaarheid, waterhuishouding en ecologie van de hele geürbaniseerde hoogvlakte. Vervolgens wil hij de landingsbanen van de nooit afgebouwde luchthaven onder water zetten. Maar voorlopig worden daar nog felle juridische gevechten over gevoerd, die gaan over planschade en zelfs eventuele hervatting van de werkzaamheden. Hij zegt dat hij het hoofd koel houdt, maar zodra het wettelijk mogelijk is, zal hij ook aan dit deel van het reusachtige parkproject beginnen. Uiteindelijk moet hier een regionaal park komen dat ruim veertig keer zo groot wordt als Central Park in New York. Hij noemt Parque Ecológico Lago de Texcoco een hoopgevend voorbeeld van ecologisch herstel, waarmee Mexico City zich voegt in het rijtje van megasteden zoals Seoul, Moskou en Singapore, die belangrijke ecologische parken dicht bij hun centra creëren. En Nederland? Ben benieuwd wanneer in de Randstad iemand het initiatief neemt voor de aanleg van een groot ecologisch park in het laaggelegen Groene Hart, net zuidelijk van de nationale luchthaven, of in de Flevopolder rond de omstreden luchthaven. Krijgen we een verdrieverdubbeling van de Oostvaardersplassen, nu nog 5600 hectare groot.
Gelezen in The Telegraph van 15 juni 2018:
Bron: Tales and Tours
Het toerisme naar Mexico is hoofdzakelijk op Yucatan gericht: de zuidelijke provincie met stranden en de unieke Mayatempels, veel minder op het noordelijker gelegen Mexico City. Terwijl die eerste groeicijfers van 9 procent haalt, lijkt de laatste te stagneren. Hoewel. De megastad in het hart van het land, hoewel tegenwoordig veel minder vervuild en gevaarlijk, heeft misschien nog steeds een bedenkelijke reputatie, maar bij mijn recente bezoek viel me op dat er hier van een ware ommekeer sprake is. De wijken Roma en Condesa vallen ineens op door talrijke groepjes toeristen die door de lommerrijke straten rondtrekken. Zelfs het centrum lijkt opgeknapt. Het meest zichtbaar is ontluikend internationaal toerisme in de zuidelijke wijk Coyoacán. Daar, op ruim een half uur autorijden van het stadscentrum, staat Casa Azul: een opvallend blauw geschilderd woonhuis in een dorpsachtige straat. Elke dag stroomt de straat hier vol met geduldig wachtende mensen die allemaal dezelfde woning willen bezoeken. Op deze plek is de Mexicaanse schilderes Frida Kahlo in 1907 geboren. Later, na de dood van haar vader, trok ze samen met de al even beroemde Mexicaanse schilder Diego Rivera in het eenvoudige pand. De kunstenaarsechtpaar bood hun huis zelfs korte tijd aan aan de Russische marxist Leon Trotsky, toen deze met zijn vrouw naar Mexico vluchtte. In het blauwe huis stierf de schilderes, 47 jaar jong, aan de verwondingen die ze in haar jeugd had opgelopen bij een busongeluk in een van de straten. Dat was in 1954.
Rivera is een Mexicaanse held, maar Kahlo lijkt nu nog veel beroemder te worden. Dat gebeurde vooral na het verschijnen van de film ‘Frida’ in 2002, gemaakt door de Amerikaanse regisseur Julie Taymor. De film is gebaseerd op de biografie over Kahlo uit 1983 en schetst een kort, ongelukkig en opwindend liefdesleven van twee sterke persoonlijkheden (Kahlo: “There have been two great accidents in my life. One was the trolley, and the other was Diego. Diego was by far the worst”). Vooral sinds ‘Frida’ ook op Netflix te zien is, is toerisme naar Mexico City massatoerisme geworden. Elke maand bezoeken 25.000 jonge mensen de woning, die niet groter is dan 800 vierkante meter, dat is circa 300.000 toeristen per jaar. Op zichzelf lijkt dat niet veel. Maar een flink aantal nieuwe musea in de metropool is inmiddels met Kahlo’s naam in verband gebracht en in 2014 merkte de BBC op dat de merchandising van het merk ‘Kahlo’ in de miljarden moet belopen. Overal in de stad liggen T-shirts, boeken, schotels, prints en zelfs luciferdoosjes met afbeeldingen van Kahlo of van een van haar schilderijen. Afgelopen zomer opende er een tentoonstelling over haar in het V&A in Londen. Die betrof de opvallende kleurrijke kleren die ze in haar korte leven heeft gedragen en vertelde over de herkomst en betekenis ervan. De tentoonstelling was een blockbuster. Het liefdesleven van Kahlo, maar vooral het verhaal over haar lijden, jaagt sindsdien het internationale toerisme naar Mexico City op. In 2016 ging het om 2 miljoen internationale toeristen, in 2025 verwacht de stad zeker 50 procent meer gasten te ontvangen. Een soort van Anna Frankhuis dus. De prognose werd overigens gemaakt kort voordat de film ‘Roma’ van de Mexicaanse regisseur Alfonso Cuarón de filmhuizen veroverde. Ook op Netflix is deze te zien. Daarom verwacht ik de komende jaren nog beduidend méér toeristen.
Gelezen in ‘The Spatial Effects of the Olympic Games in Mexico City‘ van Fernando Greene Castillo:
Nog steeds is Mexico City trots als een pauw op de Olympische Spelen die de stad in 1968 organiseerde. Het viel me op toen ik deze winter de megastad bezocht. Ik wist er eerlijk gezegd weinig van. In het Pallacio de Bellas Artes trof ik een fraaie tentoonstelling aan over de legacy van de Spelen, inmiddels vijftig jaar geleden gehouden. Daar was ook een kaartje te zien met alle grootstedelijke openbare werken die met de spelen in de stad waren gereedgekomen. Het zag er indrukwekkend uit. In de jaren ‘60 ging het Mexico economisch voor de wind. Daardoor durfde het IOC de Spelen van ‘68 aan het Midden-Amerikaanse land toe te wijzen. De beslissing van de Mexicanen zelf om, na andere Olympische steden bestudeerd te hebben, te kiezen voor een opzet waarbij de sportvoorzieningen over de stad werden gespreid, blijkt vijftig jaar later ronduit visionair. Fernando Greene Castillo schreef er een rapport over. Alle venues, las ik, werden op 20 minuten reizen van het te bouwen Olympisch dorp gesitueerd; dit kwam neer op een onderlinge afstand van 26 kilometer. Er werden zes nieuwe wegen gebouwd om alle stadions met elkaar te verbinden. De belangrijkste was de Periferico Sur met een lengte van 16 kilometer. Juist door de aanleg van deze hoofdweg werd Mexico City aan de zuidzijde opengelegd voor verdere expansie: een nieuw stedelijk gebied van zeker 2.500 hectare.
De andere stedelijke hoofdaders die voor de Spelen werden aangelegd of verbreed waren de Viaducto Tialpan met een lengte van 4,6 kilometer, dit is nu een van de belangrijkste radialen in de stad, en nog eens vijf andere stedelijke boulevards. Castillo: “Road infrastructure expansions on empty areas, as those built in the south part of the Metropolis, affected the territorial shape and size of the city very fast, since they pushed the opening of new urban areas almost immediately.” Tijdens mijn bezoek viel me op dat de zuidkant rond de universiteit qua stedenbouw inderdaad uitstekend is gedimensioneerd en zowel intern als extern goed verbonden. In totaal werd er destijds voor 79 miljoen US dollar aan infrastructuur in de stad aangelegd. In die tijd was dat veel geld. Maar achteraf gezien was deze uitgave alleszins welbesteed en eigenlijk ook bitter noodzakelijk. Ook alle sportfaciliteiten blijken vijftig jaar later nog volop in gebruik. Geen ‘witte olifanten’ in deze megastad. Tijdens een van onze stadswandelingen zagen we juist dat het oude gymnasiumcomplex grondig werd opgeknapt. Misschien had u dat niet gedacht. In 1968 telde Mexico City nog 9 miljoen inwoners; inmiddels zijn dat er driemaal zoveel.
Gelezen op NPR van 14 september 2018:
Bron: Geo-Mexico
Het obesitasprobleem in Mexico City is gigantisch. Vooral dat viel me op tijdens mijn recente bezoek. Mensen zijn hier dik. Mijn indruk is dat dit komt doordat de inwoners van deze megastad van 22 miljoen voornamelijk cola drinken. Drinkwater uit de kraan is namelijk te gevaarlijk en cola is extreem goedkoop. Waarom is de watervoorziening zo gebrekkig? Dat heeft met de ligging van de stad te maken. Mexico City ligt op een hoogte van 2400 meter in een brede vallei in het binnenland, het is een natuurlijk bassin dat wordt omgeven door piekende vulkanen. Ooit lag de Inca-stad op eilanden in kunstmatige meren, maar sinds de komst van de Spanjaarden zijn deze een voor een drooggelegd. Zeventig procent van het drinkwater komt nu uit de ondergrond, dertig procent wordt via pijpleidingen aangevoerd uit de omringende bergen en rivieren. Dit heeft tot gevolg dat de bodem zakt. Herstel van het grondwaterpeil zal honderden jaren kosten. De meeste van de regenpijpen zijn inmiddels zestig jaar oud. Ze lekken en de deugen niet, naar schatting verdwijnt veertig procent van het drinkwater in de bodem. Tien jaar geleden begon de overheid aan de bouw van tunnel waardoor water dwars door de stad zou worden getransporteerd, maar de bouw liep ernstige vertraging op en de kosten (2 miljard dollar) liepen uit de hand. Het huidige systeem voert in het regenseizoen het regenwater pijlsnel af, terwijl in de rest van het jaar geen druppel regenwater achterblijft. Een rampzalige situatie.
Eind 2018 trad in Mexico City een nieuwe burgemeester aan. Claudia Sheinbaum is milieukundige, afgestudeerd aan Berkeley University, San Francisco, ze beloofde direct na aantreden een extra injectie van 370 miljoen US dollar in het gebrekkige waterleidingsysteem, wat neerkomt op een 50 procent groei van het stedelijke waterbudget. De vraag is natuurlijk of dit voldoende zal zijn. Nog in november 2018 liepen reparatiewerkzaamheden uit in de tijd, hetgeen betekende dat vier miljoen inwoners gedurende vele dagen verstoken bleven van drinkwater. Scholen moesten zelfs hun deuren sluiten. Vooral de arme oostkant van de metropool had het zwaar te verduren. De watertanks liggen op 76 kilometer afstand aan de westkant van de stad en doordat de werkzaamheden uitliepen, hadden pompen 156 uur nodig om vers water aan te voeren. Het was de langste onderbreking in de watertoevoer in de geschiedenis van de stad. Begin dit jaar kondigde de nieuwe burgemeester aan dat huiseigenaren voortaan zelf regenwater moeten opvangen. Er komen 10.000 bergingssystemen die eigenaren zelf moeten installeren en bedienen. In zes jaar tijd zal dit aantal worden vertienvoudigd. Alles op kosten van de stad. Huiseigenaren moeten alleen een training volgen. Mij leek het het beste bericht over Mexico Stad in jaren, althans ik als planoloog uit het waterrijke Nederland. Lang leve de waterschappen!
Gelezen in The New York Times van 18 november 2017:
Bron: Wikiwand
Terwijl Nederland afgelopen week opnieuw krachtdadig optrad in zijn Mainport Schiphol-dossier, bouwen Shanghai, Dubai, Istanbul, Berlijn en Mexico City aan compleet nieuwe megahubs. Ook Ho Chi Min Stad aast op een hub-positie in het mondiale netwerk van vliegverbindingen. Alleen die van Berlijn komt maar niet af en die van Mexico City is oktober 2018 zelfs stilgelegd, drie jaar nadat de bouw was begonnen. Na een haastig door de nieuw gekozen president van Mexico, Andrés López Obrador, ingesteld referendum stemde in oktober zeventig procent van de miljoen kiezers voor onverkort stoppen. Een derde van het vliegveld – ontwerp met zes parallelle banen van de Britse architect Norman Foster – was toen al gereed; in 2020 zou de eerste fase worden opgeleverd. Totale kosten werden geschat op ruim 13 miljard US dollar. De staat, die opdraait voor 60 procent van de kosten en die voor de financiering sterk afhankelijk is van olie-export, kijkt aan tegen een historisch lage olieprijs. De rest betreft leningen die vooral zijn verbonden met de naam van Carlos Slim, een Mexicaanse multimiljonair, en hier vermoedt de Mexicaanse bevolking ernstige corruptie. Daar komt bij dat de nieuwe luchthaven in een deels drooggelegd meer aan de oostkant van de stad zou worden gebouwd, een nog niet verstedelijkt gebied waar de bodem ernstig verzakt door voortdurende grondwateronttrekking. Ondertussen heeft de bestaande luchthaven Benito Juarez, midden in Mexico City, al ruimschoots zijn maximale capaciteit bereikt: 40 miljoen passagiers per jaar (Schiphol: 68 miljoen). De luchthaven is berucht om zijn vertragingen. Hoe loopt dit af?
Het alternatief dat nu in opdracht van de president wordt onderzocht betreft de toevoeging van twee landingsbanen aan een bestaande militaire vliegveldbasis in Santa Lucia. Kosten: 3,5 miljard US dollar. Ook moet de oude luchthaven worden opgeknapt, wat extra kosten met zich zal brengen. Santa Lucia ligt 47 kilometer noordelijk van Benito Juarez. Twee luchthavens zo dichtbij elkaar is lastig. Net als in het geval van Lelystad ontstaan hier problemen met de toedeling van het luchtruim. De president zet door en denkt dat hiermee een flinke kostenbesparing mogelijk wordt. Vooral ecologen zijn blij met de presidentiële beslissing. In november 2017 meldde de New York Times dat het Texcoco meer waar de nieuwe luchthaven was geprojecteerd nodig is voor de watervoorziening van de stad, die toch al uiterst precair is. Bovendien leven er zeldzame vogels. Al zou het nieuwe vliegveld een van de duurzaamste in zijn soort worden, feit bleef, aldus de krant, dat 500 hectare aan het bestaande natuurgebied werd onttrokken. Bovendien waren er plannen voor nieuwe hotels en winkelcentra in de directe omgeving. Ondanks toezeggingen dat het water via tunnels en kanalen in vijf nieuwe reservoirs zou worden opgevangen, bleven gedetailleerde plannen hiervoor uit. En inwoners van het nabijgelegen Chimalhuacán claimden rechten en beweerden dat ze van hun gronden waren verdreven. Nee, dan Schiphol in het Haarlemmermeer. Maximale capaciteit bereikt. Een overloop naar vliegveld Lelystad. Voorbeeldige ruimtelijke planning. Probleempje met het luchtruim. Zou Obrador voor zijn oplossing naar Nederland hebben gekeken?
Gelezen in ‘The Mega-City in Latin America’ (1996) van Allison Rowland en Peter Gordon:
Bron: Newgeography.com
Mexico City telt op dit moment liefst 22 miljoen inwoners en behoort daarmee tot de grootste megasteden ter wereld. Projecties gingen tot diep in de jaren ‘90 nog uit van een groei naar 25 tot 27 miljoen inwoners, waarbij gevreesd werd dat de sterk uiteengelegde stad chaotisch en onbestuurbaar zou worden, maar de jaarlijkse groei van bijna 6 procent die inzette in de jaren ‘50 tot ‘70 liep in de jaren ‘80 snel terug tot minder dan 2 procent. Volgens Allison Rowland en Peter Gordon was dit te danken aan de nationale industriepolitiek van president Salinas waardoor banen niet meer uitsluitend in de Mexicaanse hoofdstad werden gecreëerd, maar ook in andere steden. Zelf denk ik dat de omvang van de megastad een natuurlijk maximum had bereikt en dat eind twintigste eeuw de stad eindelijk de bevoegdheid kreeg om zichzelf te besturen. Tot diep in de twintigste eeuw was dit een staatsaangelegenheid, toebedeeld aan de president. In 2000 trad Andrés Manuel López Obrador aan als burgemeester van Mexico City. In de vijf jaar dat hij de megastad bestuurde werden vrije busbanen aangelegd op de belangrijkste corridors en werd het stadscentrum opgeknapt met geld van de bevriende miljardair Carlos Slim. De New Yorkse oud-burgemeester Rudy Giuliani adviseerde Obrador over een zero-tolerance beleid, waarna de criminaliteit in de stad snel terugliep. In 2004 werd hij als de een na beste burgemeester ter wereld gekozen door het World Mayor Forum. Afgelopen jaar is Obrador na drie mislukte pogingen tot president van Mexico gekozen. Een portret van hem stond deze week in The Economist.
Afgelopen week verbleef ik een aantal dagen in Coyoacán, Mexico City. De uitgestrekte megastad voelde inderdaad veel veiliger, het openbaar vervoer is sterk verbeterd, de openbare ruimte in het centrum oogt fraai, er is veel (t0t de tanden bewapende) politie zichtbaar op straat, de stadsreiniging werkt aan afvalscheiding, er is een begin gemaakt met internationaal toerisme, hoogbouw doet zijn intrede, kortom in minder dan twintig jaar is de kwaliteit van leven in deze krankzinnige miljoenenstad aanzienlijk verbeterd. En het bijzondere is dat in december afgelopen jaar in Mexico City een vrouwelijke burgemeester is aangetreden: Claudia Sheinbaum (56 jaar), die behoort tot de linkse partij van Obrador en die met een stevige anti-corruptie campagne de meerderheid van stemmen kreeg. Ze belooft meer democratie en burgerlijke vrijheden en wil de oproerpolitie omvormen tot een normaal politiecorps. Daarnaast wil ze bouwbesluiten steviger handhaven en beter toezien op corruptie in de bouwindustrie. Mexico City ligt in een aardbevingsgebied, bovendien is de bodem instabiel, waardoor gebouwen gemakkelijk instorten. Bij haar aantreden kondigde Sheinbaum de aanschaf van 800 nieuwe autobussen en 100 nieuwe trolleybussen aan. Ook maakte ze 245 miljoen dollar vrij voor uitbreiding van het metrosysteem en gaat ze kabelbanen aanleggen naar de slums in de stedelijke periferie. Onder Obrador was Sheinbaum wethouder voor milieuzaken. Ik las het in een Mexicaanse krant. Ondertussen maakte Het Parool bekend dat Amsterdam afstevent op 1 miljoen inwoners. De Vereniging Deltametropool twitterde nerveus dat ze mijn visie hierop afwacht. Moet ik werkelijk reageren?
Gelezen in ‘1493’ (2011) van Charles C. Mann:
De voorbereidingen voor de reis naar Mexico-Stad schieten tekort, ik weet het, er had meer gelezen moeten worden. Echter, over de megastad in Midden-Amerika ligt de vakliteratuur niet voor het oprapen, tenminste niet voor wie aangewezen is op Nederlandstalige of zelfs Engelstalige publicaties. In Charles C. Mann’s standaardwerk over de ontdekking van Amerika vond ik een eerste, rijke bron. Mann schreef over de verovering van het continent Amerika door de Europeanen. Hij beschrijft de inname van de stad door de Spanjaard Cortés in mei 1521. De stad heet dan nog Tenochtitlan en is een soort van Azteeks Venetië gebouwd op kunstmatige eilanden in een even kunstmatig zoetwatermeer, nu hoog in de bergen. De belegering, aldus Mann, “vernielde het complexe netwerk van dijken en dammen dat voorkwam dat de eilanden elk voorjaar overstroomd raakten: de stad werd nu maanden achtereen overspoeld.” Herstel vergde vier eeuwen “en helemaal goed kwam het nooit.” Dan volgt een schets van het opwindende en chaotische leven in het toenmalige Mexico-Stad: “Bedreigd door milieuproblemen, verscheurd door schermutselingen tussen de kleine kliek van rijke Spanjaarden in het centrum en een krioelende, door vele talen verdeelde periferie, geplaagd door een corrupt en incompetent burgerlijk en religieus establishment, bezwaard door een verleden dat het nauwelijks begreep – in moderne ogen heeft het zestiende- en zeventiende eeuwse Mexico-Stad iets verrassend vertrouwds.” Het is een beeld dat sterk afwijkt van dat van menig auteur, die doen voorkomen alsof Mexico-Stad tot 1940 nog een Hof van Eden was.
Mann gebruikt zijn boek om de zogenoemde ‘Columbian Exchange’ te beschrijven die op gang komt direct na de reizen van Columbus. Deze uitwisseling van soorten beschouwt hij als de belangrijkste biologische gebeurtenis sinds het uitsterven van dinosaurussen. Mann, die correspondent is voor The Atlantic en Science, noemt Mexico-Stad de eerste van de moderne mondiale megalopolissen. Voor hem is het een dystopische plek, multi-etnisch want bestaande uit “een duizelingwekkende, kakofonische mensenmassa van Afrikaanse slaven, Aziatische winkeliers, indiaanse boeren en handarbeiders, Europese geestelijken, huursoldaten en tweederangs aristocraten”, een enorme en uitgestrekte stad bevolkt met ballingen en reizigers – “de eerste stedelijke agglomeratie waarin een meerderheid van de bevolking een hele oceaan verderop geboren was.” Van de ‘Columbian Exchange’ is Mexico-City daarmee de ultieme uitkomst, tevens is de stad de voorbode van wat komen gaat. Wat dat precies is laat hij in het midden. Inmiddels telt de hoofdstad van Mexico bijna 9 miljoen inwoners, de agglomeratie als geheel beloopt meer dan 22 miljoen. De stad is daarmee groter dan New York. Mijn bestemming van komende week, waar ik mijn oudste dochter na bijna een jaar weer ga zien, is “een van de plekken waar het modern-zijn voor het eerst oplichtte.”
Gelezen in The New York Times van 23 mei 2014:
Ook Mexico-Stad heeft zijn Noord/Zuidlijn-affaire. Het gaat om de Golden Line, de nieuwste toevoeging aan het uitgebreide metronet van de immense metropool, waarvan dagelijks 5,3 miljoen mensen gebruik maken en dat na dat van New York het drukst bezette openbaar vervoernet ter wereld is. Kort nadat deze lijn 12 geopend werd, in oktober 2012, ging het mis: de treinen gingen steeds langzamer rijden, vooral op de delen van het tracé waar de treinen hoog boven het asfalt zweefden en dan met name in de bochten. In maart 2014, zeventien maanden na de ingebruikname, werd het grootste deel van de twee miljard dollar kostende lijn alweer gesloten. Tot die tijd vervoerde de nieuwe lijn 450.000 mensen per dag; in reistijd scheelde het de forensen zeker een uur. Ze waren blij; nu zijn ze vooral boos en teleurgesteld. Busdiensten hebben het vervoer overgenomen. Iedereen worstelt zich weer door de chaos van de metropool. Vorige week kopte The New York Times: ‘Golden Line Adds Tarnish to Sprawling Subway System’.
Hoe kon dit gebeuren? Iedereen is op zoek naar de schuldige. Wat zeker is, is dat de rails te snel slijten. Sommigen wijten die slijtage aan de wielen van de wagons, die niet zouden passen bij het overige materieel. Drie rapporten zijn er inmiddels verschenen, maar geen bevestigt deze technische oorzaak. Het vermoeden is nu dat burgemeester, Marcelo Ebrard, voor het einde van zijn termijn politiek nog wilde profiteren van de Golden Line en daarom najaar 2012 roekeloos op een vroegtijdige opening afstevende. Deze linkse politicus beloofde namelijk het verkeersvraagstuk van de 25 miljoen tellende metropool in een paar jaar tijd op te lossen en de nieuwe metrolijn vormde daarin zijn iconische project. Sinds het debacle is er echter niets meer van hem vernomen. Zijn opvolger, Mancera, moet nu snel iets verzinnen. Zijn politieke lot hangt af van de erfenis van zijn voorganger: het aan de praat krijgen van de Golden Line. Eens kijken of het hem gaat lukken.
Gelezen in Het Parool van 26 januari 2008:
Na het lezen van de korte reportage in Het Parool moest ik onmiddellijk denken aan de lezing die de Amerikaanse wereldhistoricus John Robert McNeill onlangs in Amsterdam gegeven heeft. Kort na zijn studie, vertelde hij, verbleef hij een tijdlang in Mexico-City, toentertijd ruim tien miljoen inwoners groot. Het was een heksenketel en hij dacht dat de bom spoedig wel zou barsten. Maar nee, inmiddels zijn we meer dan twintig jaar verder en Mexico-City telt circa vijfentwintig miljoen inwoners, maar de situatie is nog steeds niet explosief.
Hele grote metropolen kunnen veel hebben, miljoenen mensen leven er dicht opeengepakt, maar ze leven er relatief vredig samen. Relatief, want een stad als Mexico Stad is natuurlijk best gevaarlijk. Of ongemakkelijk. Maar het mooie van zulke grote steden is dat ze daar weer oplossingen voor weten te vinden. Sterker, hele grote metropolen zijn uiterst vindingrijk en hebben een kritische massa die uitvindingen snel rendabel maken. Want ziedaar, de Transporte Rosa hebben blijkens het artikel in Het Parool hun intrede gedaan in de Mexicaanse hoofdstad. Het gemeentelijke vervoerbedrijf heeft er namelijk bussen geïntroduceerd die uitsluitend toegankelijk zijn voor vrouwen. Omdat sommige mannen lastig en opdringerig zijn. Omdat de vrouwen daarover klaagden. Nu kunnen de vrouwen beschermd door de stad rijden in bussen waarop in rose letters geschreven staat: ‘exclusivo damas’. En de ondergrondse van deze metropool kent ook al rijtuigen die alleen voor vrouwen zijn gereserveerd. Geweldig!
reacties