Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gezien op 19 september 2012 in Amsterdam:
Afgelopen zaterdag opende dan eindelijk het Stedelijk Museum in Amsterdam weer zijn deuren. De week ervoor kon ik alvast een kijkje nemen. Het was overweldigend. Vergeleken bij het nieuwe Centre Beaubourg Metz dat ik afgelopen zomer met vrouw en kinderen bezocht, stond ik hier in de wereldtop. Overal om me heen werd Engels, Spaans en Frans gesproken. Net als het nieuwe filmmuseum Eye aan het IJ is de nieuwbouw open, transparant en licht, naar de stad gekeerd. En wat onwaarschijnlijk rijk is Amsterdam aan klassieke moderne kunst! De collectie, zeer fraai geëxposeerd, bevat absolute topstukken. Maar er is ook echt kunst te zien die hoort bij Amsterdam (en Parijs): Karel Appel, Ed van der Elsken, Jan Schoonhoven, Piet Mondriaan, Jan Dibbets, Gerrit Rietveld, Rineke Dijkstra, enzovoort.
De entree is uitnodigend, het café-restaurant op de hoek aan de Van Baerlestraat zorgt voor levendigheid. De nieuwbouw opent zich vriendelijk naar het Museumplein. De grasmat is daar net op tijd vervangen. Voor de Paulus Potterstraat lijkt me het overigens geen winst. Die straat wordt hierdoor nog saaier dan hij al is, zeker met die malle verhoogde trambaan. En het trappenhuis in de oudbouw van het museum ligt nu ronduit vreemd; vroeger vond ik dat bestijgen juist zo’n ongelooflijke museumervaring. Maar verder niets dan goeds over het Museumplein. Het plein wordt ronduit spannend. Ik voorspel u, het Museumplein wordt het nieuwe centrum van Nederland, een gateway naar de wereld. Daar gaat dit land economisch en cultureel nog ongelooflijk van profiteren.
Gelezen in De Volkskrant van 19 december 2008:
Het is de categorie ‘Pers over de pers’. Maar die bestaat. En hoe. Martin Bril schrijft in zijn column in De Volkskrant over het Museumplein. Hij refereert aan de nieuwe plannen voor de Museumpleinbuurt. Hij lijkt zich te baseren op krantenberichten, waarschijnlijk afkomstig uit Het Parool en zijn eigen Volkskrant (17 december 2008). De berichtgeving in De Volkskrant was redelijk feitelijk, neutraal, die in Het Parool – geschreven door de ‘journalist’ Jasper Karman – allerminst. Bril is columnist, dus hij hoeft zich verder niet in de zaak te verdiepen. Dat doet hij dan ook niet. Hij laat gewoon zijn hond uit op het Museumplein en schrijft. Net zoals Theodor Holman laatst zijn hond op het Museumplein uitliet en schreef.
Wat een treurig stukje.
"De hond draaide zijn drol en ik keek om me heen. Overal lagen drollen." Het schrijfsel eindigt ermee dat Bril besluit de poep van zijn hond niet op te ruimen. Uit ‘woede’.
Ter ere van alle schrijvers/journalisten die aan of rond het Amsterdamse Museumplein wonen, laat ik voortaan mijn hond óók uit op het Museumplein. En net als Holman en Bril en al die andere Amsterdammers zal ik de poep gewoon laten liggen.
Uit woede over zulke stomvervelende journalistiek.
Gelezen in Het Parool van 13 september 2008:
Amper terug uit New York, lees ik de column van Max Pam in Het Parool van afgelopen zaterdag. Wel een beetje bekrompen. Alle energie opgedaan in de Big Apple is weer verdwenen. Hoe kan een mens schmieren en zaniken over een paar bouwputten op en rond het Museumplein. Wat een kleinsteedse en provinciaalse mentaliteit om deze werkzaamheden als een ‘ravage’ te betitelen en er de burgemeester op aan te spreken. Hem vergelijken met vadertje Stalin, op zo’n flauwe maar ongetwijfeld grappig bedoelde wijze nog wel ("Mij schoot de naam Stalin te binnen"), het verbaast en verontrust me. Ik krijg ontzettende aanvechtingen om het eerstvolgende vliegtuig terug te nemen naar New York.
Je kan zeggen van de Amerikanen wat je wilt, maar ze hebben ongelooflijke energie en ze staan positief in hun werk. New York is een dynamische stad, de mensen zeuren niet, zijn niet cynisch (ook de journalisten en de schrijvers niet), zelfs in de Bronx en in Harlem gaat het beter, ja het gaat weer heel erg goed met New York! En inderdaad, overal zie je bouwputten. Maar langs de Hudson komen nieuwe parken. En iedereen is trots op burgemeester Bloomburg. De stad wil hem graag behouden en denkt na over het mogelijk maken van een derde termijn.
Gelukkig maakt ook Job Cohen met de tweede termijn de twaalf jaar vol. Laten we een schitterend Museumplein aan hem nalaten, een prachtige Hermitage, dichtbebouwde IJoevers, een archipel in het IJmeer, een stedelijke Zuidas, een stoer NDSM-terrein, een gerevitaliseerde Bijlmer en ja, eindelijk dan toch die vermaledijde Noord-Zuidlijn, ooit ontworpen als ondergrondse stadsspoorweg. Ik zou wensen dat de Max Pammen van deze wereld – de babyboomers die geen bouwactiviteiten kunnen verdragen in een straal van honderd meter rond hun buurtkroeg – deze mooie stad de rug toekeren en plaats maken voor frisse, jonge, creatieve mensen die juist energie krijgen van een paar bouwkranen, betonmolens en die een beetje overlast voor lief nemen. Dit is geen tijd meer voor ‘De woestijn leeft!’, meneer Pam. Dit is een andere tijd. Kom op Amsterdam, word eindelijk weer eens een kleine, dynamische metropool! Mag het iets meer New York zijn?
reacties