Gelezen in Verzamelde Opstellen van Geert Bekaert deel 2 (1966-1970):
Hebben we met de Vrijstaat Amsterdam een parallel universum gecreëerd? Schiepen we hiermee een universum naast het enige reëel bestaande universum, dat van de Amsterdamse planningspraktijk? Ik worstel met die vraag. Bestaat er een verschil tussen droom en werkelijkheid? En zo die bestaat, kun je de reële praktijk wel scheiden van de Vrijstaat? We hebben de Vrijstaat immers vanuit de Dienst Ruimtelijke Ordening ontwikkeld en bemenst; zelfs de suppoosten waren mensen van de DRO. Ik worstel met die vraag nu iedereen aan me vraagt wat ik met de resultaten uit de Vrijstaat ga doen. "Wat zien we ervan terug in de structuurvisie?" Moet ik dan de resultaten uit het parallelle universum terugploegen naar het reële universum van de Amsterdamse planningspraktijk? Ik weet het niet.
Lees in Geert Bekaert’s Verzamelde Opstellen, deel 2, getiteld ‘Los in de ruimte’, het eerste opstel uit 1966, ‘Pop, het wezen van de kunst’. Het werd door Bekaert geschreven naar aanleiding van de bezichtiging van een tentoonstelling over Nieuw Realisme in het Haags Gemeentemuseum, in 1964. De Belgische kunstcriticus verwijst naar het beginpunt van deze kunstbeweging: de tentoonstelling ‘This is tomorrow’ in de White Chapel Art Gallery in augustus 1956 te Londen. "Een dozijn groepen, meestal bestaande uit een schilder, een beeldhouwer en een architect, voor zover deze benamingen nog gelden, gaven in sprekende beelden hun visie op de toekomst weer en indirect ook op de plaats die de kunst daarin zou moeten innemen." Nieuwsgierig lees ik door. Want wat was die visie toentertijd?
"We leven in een conventionele, artificiële wereld, d.w.z. naast onze eigenlijke werkelijkheid. De bestaansreden van de kunst is, deze conventies voortdurend te doorbreken, ze te relativeren en de mens nieuwe beelden te geven die zijn menselijkheid kunnen verklaren, nieuwe vormen en structuren waarin hij zijn menselijkheid kan beleven." Betekenisvol laat hij daarop volgen: "Hier werd de wezenlijke opzet van de nieuwe kunst voor het eerst heel duidelijk geformuleerd."
Was dat niet wat we in de Vrijstaat hebben gedaan? Conventionele planningspraktijken doorbreken, relativeren en de mens nieuwe beelden geven. Opdat wij mensen weer contact krijgen met de ‘eigenlijke werkelijkheid’. Is de staande praktijk van planning in Amsterdam artificieel en gaf de Vrijstaat weer contact met de`eigenlijke werkelijkheid’. Was het kunst?
Geef een reactie