Uitgewoonde metropool

Gelezen in Politics, Planning and Homes in a World City (2010) van Duncan Bowie:

De eindconclusie van Duncan Bowie ten aanzien van de planning van Londen in het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw is inkt, inktzwart. Hij waarschuwt andere steden in de wereld het voorbeeld van de Britse hoofdstad niet te volgen. Investeringen in het openbaar vervoer zijn sterk achtergebleven bij de bevolkingsontwikkeling. Zo ook investeringen in de sociale infrastructuur. Ofschoon burgemeester Ken Livingstone substantieel heeft geïnvesteerd in nieuw busmaterieel, is de Londense metro verder achteruit gekacheld. “This is not helped by the privatization of basic physical and social infrastructure services, from the railway franchise and the underground maintenance contracts to the energy providers and the water and sewerage companies. “ Hij noemt absurde situaties waarin overheidsorganisaties de controle over geprivatiseerde bedrijven totaal zijn kwijtgeraakt. Na meer dan 240 bladzijden moet het deze zorgvuldig formulerende onderzoeker van het hart: “This would not have happened 150 years ago when, even before the founding of the London County Council, the Metropolitan Board of Works, a publicly accountable body, provided water, sewerage, bridges and roads.”  De neoliberale Britse politiek heeft de publieke sector volstrekt uitgehold. Het gevolg is een uitgewoonde metropool.

Bowie schaamt zich voor zijn land. “So the lesson for other cities is not to follow London’s example.” Erger, regionale planning bestaat in Londen al helemaal niet en het gevolg is dat het compacte stadbeleid van Livingstone dus niet heeft gewerkt. Een derde van de werkers in de Britse hoofdstad moet elke dag van ver komen om op het werk te verschijnen. Maar nog erger zijn de effecten van de globalisering, waardoor mensen steeds mobieler en flexibeler zijn geworden en dikwijls verschillende werkkringen met verschillende woonplaatsen combineren. Niet de internationale migratie, zegt Bowie, is het probleem van deze tijd, maar deze bijna onzichtbare, dikke stroom van mensen die gaan van niets naar nergens. “How can governance be accountable to a population which is continuously on the move and generates demands and can contribute both spending and investment in a number of locations simultaneously, while having no single residential base or community identity?” De meerderheid lijkt losgeslagen, ze is permanent op drift. Past daar nog een lokale democratie bij zoals we die honderdvijftig jaar geleden hebben bedacht en die de laatste dertig jaar door voortdurende liberalisering is leeggeroofd en geplunderd? Bowie probeert het nog één keer: stadsontwikkeling kàn niet zonder publieke investeringen, overheidsplanning en een goed georganiseerde publieke sector. Maar ook hij ziet in dat wanneer een democratie niet bereid is in een overheid te investeren in een situatie van hoogconjunctuur, deze in een recessie daartoe al helemaal niet bereid zal zijn. Het is einde verhaal.