Voltooid

De stichting van een stad begint altijd met een cadeautje van de natuur. In het geval van Dubai is dat niet olie, maar zijn het parels. Ik las het in Jim Krane’s nieuwste boek over Dubai. Lange tijd leefden de inwoners van het woestijnstadje Dubai van de parelvangst. Totdat parels industrieel werden gekweekt. Toen was het voorbij. Op de olie moest het sjeikdom aan de Perzische Golf nog relatief lang wachten (tot 1966) en eigenlijk wordt er helemaal niet zoveel olie in Dubai gewonnen. Buursjeikdom Abu Dabi overtreft in dat opzicht Dubai vele malen. De bouw van de metropool is een weloverwogen keuze, waarbij de olieopbrengsten natuurlijk wel hebben geholpen, maar Krane laat mooi zien dat andere oliestaatjes – ook Abu Dabi – die keuze niet hebben gemaakt en zijn gaan potverteren. Dubai dus niet. Sjeik Rashid, een liefhebber van grote steden, kwam aan de macht in 1958 en begon direct met investeren in het dan nog slaperige stadje van amper 30.000 inwoners. Eerst groef hij een haven, toen een vliegveld, daarna stichtte hij met hulp van eeb Brit een luchtvaartmaatschappij: Emirates. Tot 2004 heeft hij de ontwikkeling van Dubai met groot inzicht geleid. Het is, als je het zo leest, een indrukwekkende, bijna persoonlijke geschiedenis.

 

Kom er in Nederland eens om. Stel, je investeert vanaf heden alle aardgasbaten consequent in metropoolvorming. Over dertig jaar heb je een echte metropool die zich kan meten met vele aantrekkelijke grote steden in de rest van de wereld. Dat kan je dan geen weggegooid geld noemen. Maar gebeuren zal het niet. Waarom niet? Dat is een interessante gedachtenoefening. Die zal ons veel over onze nationale psyche vertellen en zal verklaren waarom het met dit land alleen maar slechter kan gaan. Het nationale project is hier voltooid. We gaan het hebben over bezuinigen. En wachten tot het water komt.