Wandelcollege

Met een groep internationale masterstudenten Architectuurgeschiedenis wandel ik twee uur door de Groningse binnenstad. Het college gaat over stad en gezondheid. Onwennig, lacherig zelfs, verlaten we de collegezaal. Van het Pieterpad, zo blijkt, hebben ze nog nooit gehoord. Na een kilometer laat ik ze raden hoeveel een Nederlander dagelijks gemiddeld wandelt. Ze schatten drie tot vier kilometer. Mis! Niet meer dan een halve kilometer. Is dat weinig? Zeker, het is absurd weinig en het is ook ongezond. Dat gaat ons later opbreken. Maar we fietsen toch? Een van hen wijst op een sticker op een lantaarnpaal van een feest: Club Voltaire. Dat was op 11 oktober. Helemaal uitverkocht. De sticker van het Pieterpad interesseert hem niet. Wandelen gaat ze veel te traag. Gaan ze wel eens naar het platteland? Nee nooit. Ik durf al niet te beginnen over het Nationaal Masterplan Lopen (2024) dat ‘de rode loper’ wil uitrollen voor de voetganger. Zeker, er zijn de laatste jaren ‘flinke stappen gezet’ op het gebied van lopen, maar onder studenten leeft het totaal niet.

De route van het Pieterpad door Groningen voert door het groen: ten noorden van het station via Folkingestraat en Hoge der A naar het Noorderplantsoen. Nog noordelijker buigt hij naar Park Selwerd, om vandaaruit via de oevers van het Van Starkenborghkanaal naar Wierum en Garnwerd te bewegen. Geen Grote Markt, geen Vismarkt, de binnenstad wordt vermeden. Dit pad gaat niet over toerisme met zijn ‘tourist gaze’, dit gaat over gezondheid. Groen is gezond, zeg ik, en ik vraag de studenten waarom dat zo is. Ze hebben geen idee. Ik verklap het: minder prikkels, minder stress. Ze vinden het verwarrend. In een vorig college hadden ze toch geleerd dat grote steden gezonder zijn dan dorpen of het platteland? Juist veel prikkels! Na lang doorvragen begint het ze eindelijk te dagen. In grote steden worden mensen gedwongen te lopen, in kleine steden of dorpen gebeurt dat niet, daar rijdt iedereen rond in auto’s; overal asfalt; wonen, werken en voorzieningen zijn er uit elkaar geslagen. Gedwongen lopen bestaat daar niet, alleen vrijetijdswandelen indien de omgeving mooi en afwisselend is. Zo’n wandelprofessor in Groningen is eigenlijk een gekke figuur. Zo’n figuur zou logischer zijn in metropolen, die verwacht je niet op het Groningse en Friese platteland.