Vrijstaat Imbaba

Gelezen in The Iranian van 11 februari 2000:

Tweeëneenhalve maand verbleef de Iraniër Dokhi Fassihian in Caïro. Als inwoner van Iran werd hij als een prins behandeld door de Caïrezen. Klaarblijkelijk adoreren de Egyptenaren de Iraniërs. (Het graf van de Shah bevindt zich eveneens midden in Caïro, in de Ar-Rifai moskee.) Dokhi wilde wel eens de slums zien van de Egypische hoofdstad. Niemand echter wilde hem ernaartoe brengen. “Wat zoek je er? Wat zou je er willen doen?”, vroeg men hem niet aflatend. Tot hij uiteindelijk een inwoner van een van de slums, Imbaba, ontmoette, die bereid was hem mee naar zijn huis te nemen. “Imbaba was about an hour away. We drove through the choking pollution, through deserted dry plots of land littered with all sorts of trash. Kids played soccer barefoot among the labrynth of hard dirt and garbage. Factories bellowed huge amounts of black smoke into the air.” Misprijzend sprak de chauffeur over de erfenis van president Nasser, die de fabrieken dicht op de huizen had gebouwd, om er zeker van te zijn dat hij greep hield op de bevolking. “I had never seen anything like it. How was it possible for people to live like this, I thought. The dejection was unbearable. The area was completely neglected by government authorities, to the point that Imbaba must not have even existed in urban plans or received any municipal services.” Overal om hem heen zag hij afval, de huizen waren opgetrokken uit aarde en klei. “Then I noticed the ground was moving beneath me. A closer look revealed millions of flies, flies as far as my eyes could see, swarming on the ground. Horrified, I got back in the car.”

Degene die Fassihian begeleidde bleek een generaal te zijn uit het Egyptische leger. Waarom woonde hij in zulke erbarmelijke omstandigheden? “I reflected on Imbaba’s history — it was the stronghold of the Muslim Brotherhood or Game’ah Islamiyya, and at one point the self-declared Republic of Imbaba. This was the breeding ground of the Islamic movements which spread through the Middle East in the 70s and 80s.” En ineens drong het tot onze Iraniër door: “Mubarak’s Egypt reminded me of the Shah’s Iran. Income disparity was huge. Across the river on the west bank, Imbaba was laced with refuse, rodents, and trash. It was a place where children, donkeys, and sheep drank from open sewers at night. During that trip, I read about a funeral for two children eaten alive by rats. Its population density was 105,000 people per 2.2 square miles; an average of 3.7 people lived in every room. On our side of the Nile, the level of literacy was among the highest in the world; in Imbaba, the average income was thirty dollars a month and residents could only afford to buy camel meat.” Welkom in Caïro! Welkom in het neoliberale paradijs van Hosni Mubarak. Fassihian: “Political Islam wasn’t such a mystery after all. It arose from abject poverty and despair. No wonder Egyptians loved Iranians so much.”