Gehoord, vandaag, tijdens de 9e netwerkbijeenkomst creatieve stad:
Vanmiddag weer een boeiende bijeenkomst van het door de Dienst Ruimtelijke Ordening onderhouden gemeentelijke netwerk Creatieve Stad. De presentaties van Hans Tijl (Ontwikkelingsbedrijf) over het aan te leggen glasvezelnet in Amsterdam en van Stephen Hodes en Johan Idema van LA Group over de transformatie van het Oostenburgereiland waren de moeite waard. Maar het mooiste verhaal kwam van gastheer Guus Beumer van Orsol + Bodil, die ons ontving in zijn tijdelijke onderkomen aan de Herengracht. De wederwaardigheden van dit Amsterdamse modebedrijf, dat in een niche in de wereldtop opereert, bevatte alle ingrediënten van een successstory in de creatieve industrie.
Aanvankelijk opereerde Orson + Bodil, een modebedrijf vergelijkbaar met Victor en Rolff, weliwaar vanuit Amsterdam, maar hun productie vond plaats in China en de verkoop overwegend in Japan. Hoezo Amsterdams bedrijf? Daarna kwam het succes met de Adidasschoen, die door Alexander van Slobbe en Guus Beumer was getransformeerd van een sportschoen in een hippe glitterschoen, waarop Adidas ‘not amused’ was, maar Puma herkende de betekenis ervan, waarna Van Slobbe en Beumer voor dat laatste bedrijf aan de slag gingen. Hun Pumaschoen werd een hit. Het bedrijf verdient er, nog steeds, veel geld mee. Al het andere wat ze doen kost alleen maar geld.
Sinds een paar jaar kiezen ze bewust voor Amsterdam en weven ze zich in lokale netwerken om hun kledinglijn zo lokaal mogelijk te maken. Turkse naaiateliers die in de stad gevestigd zijn, produceren onderdelen, de Friese firma Tichelaar levert door de heren ontworpen knopen, van keramiek gemaakt, voor de overhemden, enzovoort. Ze zijn voortdurend op zoek naar lokaal talent en gaan daarbij over disciplinaire grenzen heen. Veel werk wordt voor hen verricht, maar daar staan dan wel wederdiensten tegenover. Financiers kunnen ze moeilijk vinden, banken willen niet in hun zaken investeren. Veel talent dat voor hen werkt vertrekt uit Amsterdam en vestigt zich in Antwerpen, Frankfurt of Berlijn. Amsterdam is voor hen te duur, zowel qua bedrijfsvestiging als qua wonen (Antwerpen is vele malen goedkoper dan Amsterdam). Dus is er bij hen voortdurende angst dat het netwerk van talent onder hun handen wordt afgebroken. De gemeente is niet bereikbaar, EZ verandert voortdurend van koers. Kortom, alle ingrediënten van de creatieve industrie passeerden de revue: groot talent, enorme geldhonger, moeilijk risicokapitaal te krijgen, sterke wederzijdse afhankelijkheden binnen netwerken, talent dreigt voortdurend weg te lopen, ineens is er succes, telkens moet er iets nieuws verzonnen worden, de gemeente schittert door afwezigheid.
Ademloos stonden we te luisteren in een oogverblindende kamer achterin het historische pand. De kamer bleek ontworpen door architect K.P.C. de Bazel. Hij was nog in geheel originele staat, inclusief het prachtig geweven tapijt. Binnenkort verhuist het bedrijf naar de Westergasfabriek. De Herengracht is voor hen te duur.
Geef een reactie