Gelezen in Dubai. The Story of the World’s Fastest City (2009) van Jim Krane:
Afgelopen week een investeerder uit Abu Dhabi ontmoet. Ik stond met hem bovenaan het terras van Nemo. We keken uit over Amsterdam, ze lag aan onze voeten. De winterzon scheen, het was nog koud en de lucht was met vocht verzadigd. Het zeventiende eeuwse silhouet van de oude stad leek hierdoor bijna onaangetast, het was magisch. Mijn gast leek het nauwelijks op te merken en sprak opgetogen over zijn missie: hij moest voor het stadstaatje (1 miljoen inwoners) aan de Perzische Golf in zeven jaar tijd een duurzaam transportsysteem ontwikkelen en had daartoe de beschikking over een kapitaal van enige miljarden dollars. Daartoe wilde hij, als oud-venture capitalist uit Silicon Valley, precies weten waarin hij moest investeren. Hij was in Atlanta, New York en Londen geweest. Nu was hij in Amsterdam. De stad leek hem ideaal, de schaal, de levendigheid, de sfeer, de technologie, de projecten, maar bovenal de praktische inslag van de Nederlanders. Hoe maak je zoiets? We vertelden hem over elektrisch vervoer in de stad, de benzinehaven, de rioolwaterzuiveringsinstallatie, de structuurvisie 2040. Om ons verhaal over Amsterdamse stadsverwarming moest hij hartelijk lachen. Dat hadden ze in Abu Dabi niet nodig. Ik was onder de indruk van zijn nieuwsgierigheid en zijn zakelijke houding. Een echte investeerder, maar dan in duurzame steden. Stel je voor dat Nederlandse pensioenfondsen, net als deze Golfstaatbewoner, bereid zouden zijn in Amsterdam te investeren. Dat zou wat zijn.
De nauwelijks verholen bewondering die ik voor de man koesterde herinnerde me opeens aan Jim Krane. Op het eind van zijn boek over Dubai plaatst hij Dubai, Doha en Abu Dhabi in de context van een groeiend Arabisch zelfbewustzijn. De trots van de Arabieren, aldus Krane, ontlenen ze in niet geringe mate aan de bijzondere stedenbouwkundige prestaties van hun vrienden aan de Perzische Golf. “There is excitement, incredulity: Look at what those Bedouin have done!” Ik moest er ook aan denken nu het Midden-Oosten zo onrustig is en ik in toenemende mate het gevoel krijg dat het allemaal gaat om Arabische trots en geschonden eergevoel. “The Arab world has seen leaders aspire to greatness before, especially Egypt’s Gamal Abdel Nasser. Each one saw his project collapse in humiliation. Lebanon, Egypt, Syria and Iraq found free-flowing ideas cut short by strife and security men. Dubai is the next Arab hope.” En Abu Dabi dus ook. Ze hebben daar zelfs een dependance van het Louvre gebouwd, evenals een Formule 1-circuit. Hoe staat het eigenlijk met de trots van de gemiddelde Nederlander? Is hij ook zo trots op onze stedenbouwkundige prestaties?
Geef een reactie