Gelezen in NRC Handelsblad van 2 juni 2013:
Onlangs gesproken met een stedenbouwkundige uit Kopenhagen. Ze was bij me op bezoek met een doel. Ze vertelde me dat ze stilteplekken wil gaan onderzoeken in Amsterdam en in Kopenhagen. Een promotor had ze al. Plekken wilde ze bestuderen waar mensen uit de hele wereld kunnen opladen, hun gedachten ordenen en weer volledig zichzelf zijn. Plekken voor het hart. Zulke rustplekken beperken zich wat haar betreft niet noodzakelijkerwijze tot de openbare ruimte. Haar gevoel zegt haar dat zulke plekken ook semipubliek kunnen zijn en ze dacht dat die in Amsterdam in ruimere mate voorhanden zijn dan mensen wellicht denken, ruimer ook dan in een stad als Kopenhagen. Ze duidde deze plekken aan als ‘spirituele plekken’. Amsterdam, aldus de Deense, zou er vele kennen. Werkelijk?
Haar opmerkingen deden me denken aan een artikel in NRC Handelsblad van Martine Kamsma van 2 juni 2013 jongstleden met daarin opgenomen de ‘stiltekaart van Nederland’. Lezers van de krant hadden hun favoriete stilteplekken in Nederland aangegeven. Bijna honderd plekken waren door hen genoemd. Kamsma had ze alle gekarteerd. De meeste bevonden zich, verrassend genoeg, in Amsterdam. De vaakst genoemde plek in het algemeen, schreef ze, was niet de heide in Drenthe of een Waddeneiland voor de kust, maar de Oude Kerk, “midden in de drukte van de Amsterdamse Wallen.” Stilte, lijkt het wel, kan niet worden gewaardeerd zonder levendige drukte. Verder werden genoemd de Papegaaikerk in de Kalverstraat, het Erasmuspark in West, het Begijnhof aan het Spui, Park Frankendael en de binnenplaats van de Uilenburger sjoel bij de Jodenbreestraat. Goede tweede was Utrecht, met vijf stilteplekken. Kennelijk beschikt de Noordvleugel van de Randstad over meer dan voldoende plekken om veel mensen tegen te komen, maar tegelijk plekken om uit te rusten, na te denken en bij te komen. Zou de stedenbouwkundige uit Kopenhagen dit eens nader kunnen onderzoeken?
Geef een reactie