Raad van elf

Gelezen in Financial Times Deutschland van 29 oktober 2010:

Terwijl wij ons in Hamburg vergapen aan de stedelijke welvaart, staan de Duitse kranten bol van het goede economische nieuws. Dankzij een sterk expanderende export groeit de Duitse economie weer sterk, daalt de werkloosheid en daalt ook de Duitse overheidsschuld. Het conjuncturele klimaat binnen de Eurozone, zo lees ik in de FT, is in Duitsland met 113,5 het hoogst. Onderaan bungelt Griekenland. Nederland profiteert van de Duitse opleving, maar komt niet verder dan 100,3 – minder dan Oostenrijk (111,6), België (108), Finland (107,9), Frankrijk (106,3) en zelfs Malta (105,6). De werkloosheid is in Nederland weliswaar iets lager dan in Duitsland, maar dat geldt weer niet voor Hamburg. In deze Duitse hanzestad is nog geen twee procent van de bevolking werkloos. De verwachting is dat ook de komende jaren de Duitse economie sterker zal groeien dan die in de rest van de Eurozone.

Iedereen probeert het succes van de Duitse economie toe te schrijven aan zijn eigen maatregelen. Vaak worden monetaire maatregelen genoemd. Uiteindelijk is het natuurlijk allemaal te danken aan de sterke Duitse maakindustrie, maar er is nog iets anders. Niemand heeft het nog opgemerkt, maar wat ik zo opvallend vind is dat de economische groei van het land samenvalt met de relatief sterke groei – zeg maar gerust: opbloei – van de grote Duitse steden. Was het niet midden jaren negentig dat Berlijn de wet op de metropoolregio’s afkondigde? Vanaf dat moment fungeren elf metropoolregio’s officieel als relatief zelfstandige bestuurlijke eenheden die ambitieuze grootstedelijke plannen maken. HafenCity in Hamburg is er een voorbeeld van. Wat in Nederland niet lukte – de introductie van de stadsregio’s –, dat lukte Duitsland wel. Sindsdien gaat het de meeste grote Duitse steden voor de wind. En zoals u weet: de economie wordt gemaakt in steden. Grote steden wel te verstaan.