Gelezen in NRC Handelsblad van 5 juni 2008:
Tijdens de zomervakantie kocht ik in een antiquariaat in Forsmark, Zweden, een negentiende eeuwse gravure van de Champs-Élysées, volgens Reclams Kunstführer een van de mooiste stadsstraten ter wereld en volgens Peter Hall ""the grandest urban perspective in all Europe", ten tijde van de wereldtentoonstelling van 1855 (fraaier overigens dan hier afgebeeld). Links op de voorgrond zie je het Palais de l’Industrie dat later, in 1900, het veld moest ruimen voor het Grand Palais. Daarachter, links, de Galérie, ook verdwenen, als een verlengstuk van het Louvre langs de Seine. Nog duidelijk te zien is de pas in 1836 gereed gekomen Arc de Triomphe aan het uiteinde van de door André Le Notre in 1664 ontworpen laan in het verlengde van zijn as van de Tuilerieën, hier nog als begrenzing van de stad. Op de achtergrond een landelijk Monmartre. Ziedaar het negentiende eeuwse Parijs. Schitterend.
Die begrenzing van Parijs is sindsdien een flink eind opgeschoven. Parijs telt nu 8 tot 11 miljoen inwoners, afhankelijk van de gekozen bestuurlijke grenzen. En nu wil president Sarkozy een plan voor Grand Paris, inclusief de banlieus. Dat meldde begin deze zomer NRC Handelsblad, die in het artikel kennelijk blindvaart op mededelingen van Winy Maas van het Rotterdamse bureau MVRDV, die als een van de tien deelnemers betrokken is bij de opgave.
Tsja, wat is die opgave? Uit het krantenartikel wordt het niet duidelijk. Maar eerder, deze winter, zagen we al een parlementaire commissie zijn opwachting maken in Amsterdam. Die moest een metropolitane opgave formuleren voor de Franse metropolen, in opdracht van de nieuwe president. Eerder berichtte ik over de inhoud van haar rapport. Wat ik nu lees in de krant is dat de stedenbouwkundigen moeten adviseren over werkelijk alles. "Maar vooral hebben zij de opdracht om na te denken over alles. Behalve over stedenbouwkundige inrichting dus ook over vragen als waar de grenzen van het nieuwe, grote Parijs moeten liggen, hoe het bestuurd moet worden, hoe de activiteiten in de metropool onderling samenhangen, en op welke manier het publiek inspraak mag hebben."
Ga d’r maar aan staan. De architecten hebben zeven maanden de tijd gekregen. Zeven maanden? Het is alsof je een recept moet schrijven. Ik geef ze een tip: suggereer de president een nieuwe wereldtentoonstelling. In de banlieus van Parijs. In een as van Le Notre.
Geef een reactie