Gelezen op Reuters op 22 maart 2011:
Afgelopen decennium daalde het inwonertal van Detroit met 25 procent tot het laagste niveau in de afgelopen honderd jaar. Het ging van 951.270 in 2000 naar 713.777 inwoners eind 2010, minder dus nog dan Amsterdam. In de hele staat Michigan daalde het inwonertal naar 9.88 miljoen. Zoiets heet bevolkingskrimp. Wat een verschil met 1950, toen ‘Motor City’ werd bevolkt door 1.85 miljoen mensen. Detroit stevent op een stevig bankroet. De nieuwe gouverneur van Michigan, de Republikein Rick Snyder, wil nu dat de inliggende steden fors bezuinigen, desnoods daartoe gedwongen door financiële managers, aangesteld door de gouverneur.
De problemen van Detroit hangen sterk samen met de lokale autoindustrie. Detroit zette al zijn kaarten op deze bedrijven en moet nu het gelag betalen. De problemen dateren overigens niet van vandaag of gisteren. In 1967 braken in Detroit hevige rassenrellen uit. Die luidden een ommekeer in in de ontwikkeling van de stad. Detroit verloor toen al de helft van zijn bevolking. De Amerikaanse architectuurhistoricus Spiro Kostof beschrijft in ‘’The City Assembled’ (1992) met gevoel voor detail de gevolgen van de rellen: “The centre has become a wasteland. Each year around Devil’s Night (30 October), inner-city dwellers take to the streets and set fire to abandoned buildings. It seems an ironic twist on the ‘slash and burn’ urban renewal by city government in the 195os and ‘60s.” Edward Glaeser noemt deze branden niet, maar herinnert in Triumph of the City (2011) aan het tijdperk van burgemeester Jerome Cavanagh, die het politiegeweld na de rellen de kop indrukte en die met Martin Luther King naar het Witte Huis opmarcheerde, maar die uiteindelijk toch machteloos stond tegenover de verdere afbraak van de auto-industrie. Erger, Cavanagh maakte destijds de fatale fout om buurten af te breken en nieuwe woningen ervoor in de plaats te bouwen. Ook stimuleerde hij hoogbouw in het centrum. Daartoe leende hij veel geld van de federale overheid. Waarom deed hij dat?, vraagt Glaeser zich vertwijfeld af. Er waren meer dan genoeg huizen in Detroit voorradig. “Those shiny new buildings were really Potemkin villages spread throughout America, built to provide politicians with the appearance of urban success. But Detroit had plenty of buildings; it didn’t need more.” Het mocht niet baten. Al veertig jaar maakt Detroit dezelfde fatale fout. De afgelopen tien jaar verloor ze opnieuw een kwart van haar inwoners. De door de stad gemaakte schulden moeten nog steeds worden afbetaald. Door steeds minder mensen. Wat is de harde les? In situatie van krimp moeten Nederlandse steden geen woningen willen afbreken om er nieuwe voor terug te bouwen en al helemaal geen hoogbouw aan het centrum willen toevoegen. Veel te duur. En het helpt niet.
Geef een reactie