Een buitengewoon moeilijk spel

Gelezen in ‘De Avonturen van Alice in Wonderland’ van Lewis Carroll:

Ze wilde een boekje schrijven waarin kinderen wordt uitgelegd hoe planologie in zijn werk gaat. Ook tijdens haar master Stedenbouw begreep ze nog steeds niet precies het hoe en het wat. Ik zei haar dat zo’n boek al bestond. Het heet ‘Alice in Wonderland’ en is geschreven door Lewis Carroll. Mijn dochters lees ik voor uit een mooie vertaling van Nicolaas Matsier. Het gaat me vooral om hoofdstuk 8, ‘het croquetveld van de koningin’. Dat croquetveld betreedt Alice bij de ingang van de tuin waar drie tuinlieden juist bezig zijn de rozenstruik rood te schilderen. Dat vindt Alice maar vreemd. De lieden, ernaar gevraagd, antwoorden dat ze dit menen te moeten doen omdat de koningin om een rode rozenboom gevraagd had. Staat die er niet, dan gaat hun kop eraf, althans dat vrezen ze. Ik bedoel maar.

Waar het me werkelijk om gaat is het croquetspel zelf. Als planoloog voel je je als Alice die de bal moet slaan. “Nog nooit in haar leven, dacht Alice, had ze zo’n raar croquetveld gezien: het was één en al kuil en greppel; de ballen waren levende egels, de hamers levende flamingo’s, en de soldaten moesten zich dubbelvouwen en op handen en voeten staan om de poortjes te vormen.” Alice vond het moeilijk om de flamingo’s te hanteren, want die bleken allesbehalve te luisteren. Ook de opgerolde egels kropen telkens weg. “Afgezien van dit alles was er meestal een kuil of greppel precies op de plek waar ze de egel heen wilde slaan; en aangezien de dubbelgevouwen soldaten voortdurend opstonden om naar andere gedeelten van het terrein te wandelen, kwam Alice al gauw tot de conclusie dat het een buitengewoon moeilijk spel was.” De moeilijkheidsgraad van het spel werd nog verhoogd doordat alle spelers speelden zonder hun beurt af te wachten, daarbij aan één stuk door ruzie maakten en om de egels vochten. En dan de koningin. Die riep zowat eens per minuut: ‘Zijn hoofd eraf! of ‘Haar hoofd eraf!’ Kijk, dat is nou planologie.