Gelezen in ‘When a Billion Chinese Jump’ (2010) van Jonathan Watts:
De landing op de luchthaven van Peking, vroeg in de ochtend, vond plaats in een dichte mist. Het was 21 oktober. Later las ik de alarmerende berichten van Oscar Garschagen in NRC Handelsblad over de slechte luchtkwaliteit van Peking. In ‘In Peking is ademen gevaarlijk’ (7 november 2011) beschrijft hij “de steeds dikkere bruingroene, bij vlagen donkergele deken van stofdeeltjes, roet en woestijnzand” die hangt in de lucht boven de Chinese hoofdstad. Sinds 2000 is het aantal longkankerpatiënten in Peking met 57 procent gestegen. De lucht inademen is niet alleen ongezond, maar ook gevaarlijk. Rijke Chinezen keren de stad de rug toe vanwege de slechte luchtkwaliteit.
Dat is nog niet alles. Peking wordt ook serieus bedreigd door woestijnvorming. De droogte viel me op de luchthaven al op; het woestijnzand was mede de oorzaak van de deken van smog over de stad. In Jonathan Watts’ huiveringwekkende epos over de milieuvervuiling in China las ik dat de Gobi woestijn oprukt en de randen van Peking al heeft bereikt. Dit probleem is niet nieuw. Al sinds de oudheid hebben Chinese keizers gevochten tegen het zand. De lössgronden zijn gaan stuiven toen 5000 jaar geleden de bossen op grote schaal werden gerooid. “Soil erosion has turned vast expanses of Gansu, Inner Mongolia and Shaanxi into dust bowls. Beijingers feel the consequences every spring when the city is buffeted by sandstorms.” Gebrek aan water voelen alle zeshonderd steden langs de Gele rivier en ten noorden ervan tot aan de Grote Muur. De grondwaterstand daalt er gemiddeld een meter per jaar. 140 miljoen mensen worden hierdoor in hun bestaan rechtstreeks bedreigd. “The Yellow river civilization has been destroyed. People cannot survive on that river any more.” Hydro-ingenieurswerken moeten het tij keren, maar bedreigen op hun beurt hele landstreken. (President Hu Jintao is hydro-ingenieur, bijgenaamd President Water, premier Wen Jiabao is geoloog, bijgenaamd Premier Earth) “The loser is the ecosystem.” Watts ging er wonen. “Soon after arriving, I walked home before dawn one morning in a haze so thick I felt completely alone in a city of seventeen million people.” Vanaf dat moment wist hij het zeker. Alleen China kan de wereld redden.
Geef een reactie