Gelezen in De Volkskrant van 6 september 2008:
Nog geen twee weken geleden, en ruim een week ná afloop van de Olympische Spelen in Peking, bracht Rotterdam haar buitengewoon ambitieuze plannen voor het arme stadsdeel Feyenoord naar buiten. De ombouw van het iconische Feyenoordstadion (een cultuurmonument van de eerste orde) tot woningen zou gepaard gaan met de bouw van een reusachtig nieuw megastadion (excuses voor de dubbele overdrijving) in de rivier, rondom een woud van wolkenkrabbers, compleet nieuwe infrastructuur en een fonkelnieuw sportcentrum. Met haar plannen, zo luidde het, beoogde de gemeente niet minder dan in 2028 de Olympische Spelen naar de Maasstad te halen. Rotterdam maakte zich op voor het grootste sportevenement ter wereld. Het daverende offensief was kort tevoren al ingezet met het aanbod van de burgemeester aan de hele planeet om Rotterdam te gebruiken als oefenlocatie in 2012, wanneer de spelen in Londen, aan de overzijde van het Kanaal, worden gehouden. Het Olympische vuur van 2028 leek, kortom, aan de Coolsingel al ontstoken.
Wat teleurstellend en ontmoedigend moet het vandaag verschenen essay van Abram de Swaan zijn ontvangen in het Rotterdamse stadhuis. De Amsterdamse emeritus-hoogleraar sociologie toont zich daarin een pertinente tegenstander van het hele idee van de Nederlandse kandidatuur voor de Olympische Spelen van 2028. Hij kan eenvoudig geen goede grond vinden voor het willen organiseren van het megasportevenement. De behoefte bij bestuurders en sportbonzen kan hij alleen verklaren uit een "opwaartse zieledruk" die ook aanleiding was voor eerdere pleidooien voor een eiland voor de kust in de vorm van een tulp (het CDA), voor een VOC-mentaliteit (de premier), voor Trots op Nederland (Rita Verdonk) "en nog van alles dat groots en meeslepend is bedoeld en desondanks een tikje mismoedig overkomt." Die opwaartse zieledruk verklaart hij even verderop in zijn artikel uit de impasse waarin het land verkeert. "Het lukt maar niet om grote projecten op te zetten of af te ronden. (…) Bestuurlijk zit het land muurvast doordat alle initiatief stuit op een stelsel van verspreide veto’s, stevig ingemetseld in een half dozijn bestuurslagen van Brussel tot stadsdeelraad, met in Den Haag een verklonterd coalitiekabinet." Die hele Olympische ambitie is dus "een vooruit vluchten in een groots verschiet." En het erge is, ondertussen raken de universiteiten op achterstand, worden de kunsten uitgehold, wegbezuinigd en gekleineerd èn "de grote projecten die wel kunnen bijdragen aan ‘s lands welzijn blijven onuitgevoerd." Vandaar zijn pleidooi voor het loslaten van de Olympische ambitie en in plaats daarvan het starten met de bouw van de infrastructuur die Nederland nodig heeft en het voeren van een internationaal gericht cultuurbeleid, "zonder omtrekkende bewegingen."
Geef een reactie