Gelezen in NRC Handelsblad van 8 oktober 2016:
NRC-correspondent Melle Garschagen verlaat zijn post Jakarta. Jammer is dat. Afgelopen weekeinde publiceerde hij zijn laatste lange bericht. In ‘Jij bent arm, ik ben rijk. Hier is alles verdeel en heers’ schreef hij nog één keer over de ‘rattenstraatjes’ van Zuid-Jakarta, waar hij navigeerde op de woontorens, anders zou hij er zeker verdwalen. Over het smalle bruggetjes van ijzerplaat over het snelstromende riviertje bereikte hij er op een van zijn laatste tochten ‘de wereld van Udin’: de straatarme Udin, wiens grootvader meer dan twintig jaar geleden zijn rijstveldjes verkocht aan een grote projectontwikkelaar. Honderd roepia per vierkante meter. Een schijntje. Tien jaar later werd hier begonnen met de bouw van een aantal luxe woontorens. Vlakbij is het nieuwe winkelcentrum, Lippo Mall. Buiten staan er porsches voor de deur. Garschagen laat doorschemeren dat de grootvader destijds door de autoriteiten, de politie of de preman – knokploegen die op bestelling werken – gedwongen moet zijn geweest zijn land te verkopen. De nieuwe president van Indonesië, Joko Widodo, in 2014 aan de macht gekomen, zou aan dit soort praktijken een einde maken. Het is nog niet gebeurd.
Garschagen vestigt zijn hoop op de komende gouverneursverkiezingen begin volgend jaar. Basuki ‘Ahok’ Tjahaja Purnama is de belangrijkste kandidaat; hij schoof door op de post die Widodo na de verkiezingen achterliet. Een christelijke chinees aan het hoofd van een islamitische stad van 10 miljoen inwoners! Durft hij tegen de gevestigde belangen in te gaan? Garschagen betwijfelt het. Jokowi dan toch maar? Die bouwt zijn macht op de nieuwe middenklasse van Jakarta en zegt dat hij de armoede zal bestrijden. Maar zijn beloftes klinken hol in de schaduw van de woontorens van Lippo Mall. “Alles is alleen maar duurder geworden. De rivier overstroomt nog steeds.” Udin en zijn twaalfjarige neefje vinden het in ieder geval moeilijk. “Dit is het land van Lippo. Wij mogen hier gratis wonen, maar er gaan geruchten dat ze gaan bouwen. Dan moeten wij weg.” Wat Garschagen noteert speelt in eindeloos veel megasteden in voorheen de Derde Wereld. Hoe kunnen deze arme migranten en landlozen rechten krijgen en zich voegen bij de snel groeiende middenklasse? Alleen op lokaal niveau zijn deze kwesties op te lossen. Arm en rijk leven er pal naast elkaar; rijk moet iets doen voor arm. Begin 2017 zijn er weer verkiezingen. Garschagen wacht er niet op; hij vertrekt naar megastad Londen.
Geef een reactie