Gelezen in Scientific American van september 2011:
Zo, dat was Prinsjesdag. Dat was Den Haag. We moeten ons dus voorbereiden op een ernstige crisis. Ik lees een buitenlands tijdschrift, gekocht op de luchthaven van Wenen. Scientific American is deze maand geheel gewijd aan metropolen. In Nederland moet het eerste tijdschrift nog verschijnen dat een special wijdt aan grote steden. Het onderwerp leeft hier niet. Wij blijven liever komkommers telen. De redactie van het Amerikaanse wetenschapstijdschrift daarentegen trekt de grootstedelijke agenda, wijdt een heel nummer aan het onderwerp en is opvallend optimistisch. De strekking is: metropolen gaan de wereld redden. Opvallend is de bijna politieke agenda die de redactie aan het begin van het nummer dicteert. De titel ervan luidt ‘In fairness to Cities’. Men pleit voor een ‘level playing field’ tussen steden, suburbs en platteland. Dus terwijl de directeur van het Planbureau voor de Leefomgeving in Nederland, Maarten Hajer, zich nu al weer druk maakt over het verarmende Nederlandse platteland, wijzen de Amerikaanse geleerden op de stelselmatig politieke bevoordeling van het platteland en de suburbane gebieden door de regering.
Als, stelt men, grote steden zo duurzaam, innovatief en sociaal zijn als de wetenschappelijke studies aangeven, waarom bevoordeelt de politiek dan nog altijd het platteland? “In matters of housing, education, transportation, the environment and sociale services, existing rules and spending priorities give cities a raw deal.” Goedkope benzine, gesubsidieerde autosnelwegen, belastingvoordelen voor huiseigenaren, weinig aandacht voor grootstedelijke onderwijsvoorzieningen en nog veel meer, ze bevoordelen de buitenwijken en plattelandsgebieden boven de grote steden. In Amerika geeft zelfs de stedelijk georiënteerde regering Obama aan de vijf minst bevolkte staten tweemaal zoveel overheidsmiddelen per inwoner als aan de rest van het land. “Ultimately, the trouble is that the U.S. political system is rigged against densely populated areas.” In Nederland is het niet anders. En we weten allang, het is allerminst duurzaam, het vergroot de ecologische voetafdruk van dit dichtbevolkte land en het gaat zich ook economisch wreken. “From het perspective both of simple fairness and of rational, science-based public policy, eliminating the incentives for citizens to spread out should be our goal.” Het klinkt bijna boosaardig. Nee, het is erger, men vindt het allemaal irrationeel, dom en zelfs regelrecht rampzalig.
Geef een reactie