Gezien in Wuhan op 2 november 2011:
Chinezen zijn echte stedenbouwers. Hun steden zijn veel ouder en ook veel groter dan de onze. In de zeventiende eeuw telden sommige Chinese steden al twee miljoen inwoners. Kom dus niet aanzetten met het verhaal dat wij Europeanen beter weten hoe je steden moet bouwen. Wij zijn kleuters vergeleken bij hen. Ook in de 21ste eeuw overtreffen de Chinese steden de Europese bij verre in omvang. Wuhan bijvoorbeeld, gesitueerd in Centraal China aan de rivier de Yangze, is nu al zo groot als Parijs en zal over twintig jaar zeker vijfentwintig miljoen inwoners tellen. Het plan is om het centrum van Wuhan – op zichzelf al bestaande uit drie steden – te ontlasten door rondom zes nieuwe steden van elk een à twee miljoen inwoners te bouwen. Dat conglomeraat van centra en nieuwe steden past weer binnen een stedelijk landschap van 8 + 1: acht bestaande steden die Groot-Wuhan omringen en die op hun beurt ook zullen groeien. In totaal gaat het om 25 miljoen inwoners, tweemaal de omvang van New York. Alles zal worden gebouwd in zeer hoge dichtheden volgens het Hong Kong-model. Er is geen ontkomen aan. De vraag is alleen: is dit wel leefbaar? Over die wezenlijke vraag ging het wereldcongres van de International Society of City And Regional Planners (ISOCARP). Het werd afgelopen week gehouden in Wuhan. Onderwerp: “Liveable Cities: Urbanizing World. Meeting the Challenge”. 600 stedenlijke planners van over de hele wereld, waaronder 400 Chinese, kwamen bij elkaar om over die vraag met elkaar te spreken.
Na afloop van het congres wandelde ik met een aantal collega’s door de straten achter het hotel waar het congres zich had afgespeeld. We waren nog aan het bijkomen van de overweldigende indrukken van Wuhan en de andere Chinese steden die we de afgelopen dagen hadden bezocht. De grote vraag speelde nog door ons hoofd: is het Chinese stadsmodel wel leefbaar? We twijfelden. Toen stonden we ineens stil. We keken elkaar in de ogen. Bijna tegelijkertijd stelden we vast dat waar we op dat moment liepen de schaal van de bebouwing precies goed was, de straten druk maar gezellig oogden, het publieke leven zich afspeelde op straat, oudbouw fraai werd afgewisseld met nieuwbouw, hoogbouw met laagbouw, rijk met arm, het wonen zich van de straat afkeerde en zich terugtrok in de compounds achter de gevels, de winkeltjes en bedrijfjes juist aan de straat zaten, het autoverkeer niet domineerde maar zich juist aan de fietsers en de vele voetgangers aanpaste, de vele platanen verkoeling brachten, enzovoort. We realiseerden ons dat we door de voormalige concessies van de Fransen, Britten, Russen en Japanners liepen, die waren aangelegd in de tweede helft van de negentiende eeuw en die door latere invullingen en verdichtingen waren aangepast aan het hectische Chinese leven. Dit door de tijd doorademde hybride stedenbouwkundige model zal geen Chinese ontwikkelaar op dit moment bouwen. Maar het is wel buitengewoon leefbaar en aantrekkelijk. De Chinesen zouden het kunnen kopiëren.
Geef een reactie