Minsheng

gelezen in NRC Handelsblad van 7 maart 2011:

Binnenkort brengt een hoge delegatie van het Chinese ministerie van Planning een bezoek aan Amsterdam. In hun reisschema staat dat ze ook Zürich en Kopenhagen zullen aandoen. Drie middelgrote Europese steden waar het leven goed is. Waarom bezoeken ze uitgerekend deze drie steden? Waarom niet Londen, Berlijn of Parijs? Naast economische, milieu- en ruimtelijke planning zijn ze ook geïnteresseerd in sociale planning, zo schrijven ze. Misschien dat dit laatste iets verklaart.

In NRC Handelsblad van 7 maart jongstleden stond een bericht over de Chinese Communistische Partij. Premier Wen Jiabao zou vlak voor de opening van het Nationale Volkscongres op 5 maart 2011 hebben geblogd over een nieuwe taak voor de partij die al 61 jaar het enorme land regeert. “We moeten de mensen gelukkiger en tevredener maken.” In de daaropvolgende twee uur durende rede zou hij dezelfde boodschap hebben verkondigd ten overstaan van 3000 partijleden. “Het welbevinden (minsheng) van de Chinese bevolking is vanaf nu een politieke prioriteit.” NRC Handelsblad bracht het bericht in verband met de Arabische lente. “Al sinds de ineenstorting van het communisme in de Sovjet Unie en Oost-Europa zijn de Chinese communisten zich scherp bewust van de samenhang tussen sociale en economische ontwikkeling en hun eigen machtspositie.” Het gist in China, zij het onder de oppervlakte. In 2010 werden 180.000 demonstraties, opstootjes en relletjes geregistreerd door de Chinese Academie voor Sociale Wetenschappen. Over twee jaar gaat de Chinese partijtop met pensioen. In China, schrijft deze week The Economist, leidt dat steevast tot grote nervositeit. Het nieuwe vijfjarenplan (2011-2015), het Twaalfde plan voor Economische en Sociale Ontwikkeling, werd tijdens het volkscongres van maart geaccepteerd. Caijing Magazine telde 45 nieuwe luchthavens, 15 nieuwe steden en ontelbare vierkante meters asfalt en kantoorruimte.  De vraag  is: kunnen steden als Zürich, Amsterdam en Kopenhagen daar alternatieven voor bieden? Hopelijk verlegt China mede door het voorbeeld van deze drie democratische steden haar koers in de richting van een groener en socialer en wellicht ook democratischer groeimodel.