Navigeren door de wereld

Gezien in de Tate Modern in Londen op donderdag 19 september 2019:

Gerelateerde afbeelding

Ruim veertig werken van de Deens-IJslandse kunstenaar Olafur Eliasson (1967) zijn te zien in de Tate Modern in Londen. Ik was er afgelopen donderdag en raakte onder de indruk. De tentoonstelling ‘In Real Life’ is te zien tot 5 januari 2020 en gaat over natuur, geometrie en onze waarneming van de omgeving. Eliasson weet al die zaken op geraffineerde wijze met elkaar te verbinden. Zijn werk oogt eenvoudig, maar blijft verrassen, is grandioos. Terwijl hij zware onderwerpen als klimaatverandering aanstipt, wordt geen van de werken zwaar, moeilijk of pessimistisch, eerder helder en licht. Helemaal op het eind liep ik zowaar zijn ‘Expanded Studio’ in, die eigenlijk in Berlijn thuishoort, maar voor de gelegenheid is nagebouwd in Londen in het museum. Daar zag ik de lange wand, waar alle medewerkers van de studio plaatjes en krantenknipsels kunnen opprikken, het geheel alfabetisch geordend op trefwoorden. Later ontdekte ik dat je ook op de Facebook-pagina van de studio via #EliassonAlphabet alles goed kunt volgen. De letter N staat bijvoorbeeld voor Navigation.  Alles wat refereert aan navigatie door de wereld vind je daar terug. Of ga kijken bij Climate. Zijn medewerkers komen ongetwijfeld uit de hele wereld want uit alle hoeken en gaten verschijnen de krantenknipsels of academische papers op die ene wand. Hier werkt een groot kunstenaar aan het genereren van collectieve intelligentie en aan collectieve creativiteit.

‘The Expanded Studio’ is geen loze ruimte met een informatieve, esthetische wand. In de langgerekte ruimte wordt de bezoeker overal opgeroepen om onderzoek te doen en in actie te komen. Er zijn filmpjes te zien, maquettes staan uitgestald, er klinken stemmen, op elke plek word je uitgenodigd om in beweging te komen met als doel de wereld beter te maken. De breedte van de onderwerpen is ronduit indrukwekkend. Deze ruimte gaat zeker niet meer over kunst alleen, hier wordt het denken van de kunstenaar gedeeld met het publiek en ingezet voor tal van maatschappelijke veranderingen. Zoiets heb ik lang niet meer meegemaakt. Het deed me denken aan werkruimtes die ik als student in de jaren ‘70 wel eens betrad, waar van alles gaande was en waar jonge mensen bij elkaar kwamen om de wereld om te turnen. Ik had de neiging om er uren te blijven. Toen dacht ik, waarom geen hele lange wand ergens in de Amsterdamse binnenstad geplaatst waar kunstenaars en wetenschappers hun knipsels met de bewoners, ambtenaren en bezoekers delen? Om de binnenstad spannender, duurzamer en beter te maken.


Posted

in

by

Comments

Geef een reactie

Your email address will not be published. Required fields are marked *