Gelezen in ‘The World in 2013’ van The Economist:
Met de ontwikkeling van zogenaamde ‘smart cities’ gaat het niet goed. The Economist liep ze laatst ze allemaal bij langs: de voltooiing van Masdar in de Verenigde Arabische Emiraten is uitgesteld tot 2025, niet alleen vanwege de financiële crisis, maar ook omdat bedrijven en mensen er niet naar toe willen verhuizen; Songdo City in Korea blijkt een duur vastgoedproject waar geen belangstelling voor is; Planit Valley in Portugal is vastgelopen in de planningsfase. Daar komt nog eens bij dat de Amerikaanse socioloog Richard Sennett onlangs in Londen met het idee van ‘slimme steden’ de vloer aanveegde. In ‘No one likes a city that is too smart’ wijst hij er fijntjes op dat je de slimheid van steden niet kunt plannen. “Masdar – like London’s new "ideas quarter" around Old Street – on the contrary assumes a clairvoyant sense of what should grow where. The smart city is over-zoned, defying the fact that real development in cities is often haphazard, or in between the cracks of what’s allowed.”
In de vooruitblik op 2013 van The Economist wordt Amsterdam opgevoerd als de stad die slimheid veel beter lijkt te organiseren dan al die geplande high-tech steden. De Nederlandse hoofdstad wordt zelfs gezien als voorloper in een andere, veel succesvollere planningsbenadering, namelijk in een die principieel van onderop is georganiseerd. In het Amsterdamse ‘smart-city platform’ komen alle initiatieven – instellingen en infrastructuur – bij elkaar en wordt bij de ontwikkeling van al deze groene initiatieven hulp en bijstand geboden. Toch moet ook Amsterdam beseffen dat het daarmee niet de sleutel in handen heeft van de ontwikkeling van duurzame steden. Uiteindelijk gaat het om mensen en om wat mensen graag willen. Sennett zei het in Londen zo: “A great deal of research during the last decade, in cities as different as Mumbai and Chicago, suggests that once basic services are in place people don’t value efficiency above all; they want quality of life.”
Geef een reactie