Vuilnis

Gelezen in ‘Twenty minutes in Manhattan’ (2009) van Michael Sorkin:

Even dacht ik dat Sorkin zijn pand in The Village wel verlaten had om de straat op de gaan, maar nee, hij is aanbeland in de hal, bij het vuilnis. Het vuilnis van de buren. Die zetten troep op de gang. Dat houdt hem nogal bezig. Het is bijna genant. "The hallway – what is sometimes called a semi-private space – is a fine instance of the delicate negociation strategies that characterize civil life in the city." Zijn buren worden nu met naam en toenaam genoemd, hij beschrijft hoe hij briefjes op hun deur plakt om zijn beklag te doen en hoe even later de buren – een van hen blijkt van de Filippijnen afkomstig te zijn en noemt Sorkin meteen maar een racist – zijn vrouw lastig vallen. Ondertussen blijft het vuilnis in de hal gewoon liggen. En iedereen laat het gebeuren of doet mee. "We abuse the hall because we feel abused by it."

Ook de lamlendige rol van de huisbaas in deze wordt uit de doeken gedaan. Die doet namelijk niets. Tot in detail vertelt Sorkin over een eenmalig bezoek aan die huisjesmelker, die geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn pand noch voor de straat of de stad, en de woedeuitbarsting van hem daar in het bureau. Het komt me allemaal bekend voor; het is alsof ik voor de televisie een aflevering bekijk van een Amerikaanse serie die zich afspeelt rond een echtpaar in New York. Of nee, het probleem is algemener. Sorkin heeft gelijk. "We engage in the same kind of ‘irrational’ behavior that residents of the ‘projects’ are so often accused of: fouling our own nest."

Ondertussen leren we over de gentrificatie van Manhattan. Door de torenhoge prijzen enerzijds en de huurbescherming anderzijds ontstaan vreemde situaties. Sommige mensen betalen slechts een vijfde van de prijs die hun buren moeten betalen voor het bewonen van een paar vierkante meter op de meest bevoorrechte plek op aarde. "In New York, where the extraction of value from real property is a major industry, everyone is obsessed with what everyone else is paying for shelter." De manipulaties van de huisbaas van Sorkin houden daar ook verband mee: hij probeert huurders uit hun woning te werken om op die manier z’n huurprijzen te verhogen en denkt Sorkin daarvoor te kunnen gebruiken. Als Michael voor de rechter zou getuigen dat de buren onderverhuren, dan zal hij het trappenhuis schilderen. Sorkin trapt er niet in. Even later beschuldigt de huisbaas Michael ervan dat hij neveninkomsten heeft en meldt dit ook aan de autoriteiten. Die vragen van hem aan te tonen dat dit niet het geval is, integendeel. Opnieuw zijn we getuige van een doortrapte poging van de huisbaas om meer huurinkomsten te genereren. Volgens Sorkin worden dit soort praktijken door het bewind van burgemeester Michael Bloomberg verder aangewakkerd. Alles draait om geld. "The mix of artists, crafts-people, small manufacturers, researchers, as well as of commerce oriented to their needs, was something that flared briefly before the inexorable operations of the invisible hand, gloved in municipal authority, grabbed it by the throat and killed it in favor of shoe-stores and groovy pads for dotcom bubble boys and girls." Zijn grote angst is dat Manhattan een duurte-eiland wordt en dat het zijn diversiteit verliest.

En de huiseigenaar? Die getuigt, aldus Sorkin, van niets anders dan ‘bourgeois moraliteit’. We zijn geneigd om hard over ze te oordelen, maar ze zijn klein vergeleken bij de grote jongens, voegt hij eraan toe. "Real estate is New York’s leading economic enterprise." En ach, die kleine huizenbezitters zijn slechts de frontsoldaten die het vastgoedbezit als grootste waarde in deze wereld verdedigen. "The business model of governance, fervently embraced by our former MBA president and our billionaire Mayor, keeps its eye on the bottom line, thereby guaranteeing that the ‘right people’ make money."