Gelezen in ‘Arrival City’ (2010) van Doug Saunders:
Terug naar de Londense rellen na de dood van Mark Duggan, afgelopen zomer. Ze bleken te passen in een patroon. In 1981 vonden er ook al zulke rellen plaats in Brixton, in 1985 in Tottenham, in 1995 opnieuw in Brixton, in 2001 in Oldham en in 2011, alweer, in Tottenham. Londen telt ruim 7,7 miljoen inwoners, ongeveer de helft van de Nederlandse bevolking. Daarvan is op dit moment bijna 70 procent blank, 13 procent Indiaas/Pakistaans, 10 procent zwart en 4 procent Chinees. De dynamiek is er groot. Elk jaar trekken uit de hele wereld grote aantallen migranten naar Londen, op zoek naar werk, onderdak en inkomen. Tottenham, waar dit jaar de rellen begonnen, is een van de armste, meest multiculturele wijken van de Britse hoofdstad: vijftig procent is er zwart (Caribisch), 25 procent blank en 25 procent Aziatisch. Eigenlijk is Tottenham een soort Babylon, waar liefst 190 verschillende talen worden gesproken en waar 10 procent van de bevolking werkloos is. “Ondanks de sombere economische statistieken gaat het in Tottenham een stuk beter dan in 1985, toen hier de Broadwater Farm-rellen plaatsvonden,” schreef Patrick van IJzendoorn na het uitbreken van de rellen in de Volkskrant. Londen is wel wat gewend. En het gaat steeds beter. Zo bezien moet men de ernst van de onlusten ook relativeren.
Het bijzondere van Londen is dat arm en rijk er door elkaar wonen. “Lambeth Place, de hoofdstedelijke residentie van de aartsbisschop, ligt nabij de sociale wooncomplexen van Lambeth; Islington, het hart van New Labour, kent gevaarlijke straten; in Notting Hill, de wijk van de rassenrellen in de jaren ‘50, staan goedkope huurflats; de bankiers van Canary Wharf kijken uit over Poplar met haar Bijlmer-achtige Robin Hood Gardens; en de luxe-appartementen langs de Theems ten oosten van Tower Bridge staan met hun rug tegen de toepasselijk geheten Dickens Estate in Bermondsey.” Of neem Somers Town, een wijk die ligt ingeklemd tussen St Pancras en Euston: 51 procent is daar sociale woningbouw. “Het is een niemandsland waar je nooit zomaar terechtkomt. Met grote woonblokken die sinds het begin van de vorige eeuw zijn gebouwd, in eerste instantie in opdracht van een priester die de krotten die er stonden wilde vervangen door iets stevigs,” zo schreef NRC Handelsblad. Somers Town staat bekend om zijn informele economie. Toch gaat het ook hier beter; er vindt stadsvernieuwing plaats en de wijkbewoners zijn zelf bezig met een projecten. Iets verderop ligt Primrose Hill, de ‘grachtengordel’ van Londen, waar onder andere acteur Jude Law en oppositieleider Miliband wonen en waar de gemiddelde huizenprijs 710.317 pond is. En iets noordelijker ligt Camden Town, “bekend om zijn muziekscene, de café’s en de hippiemarkt.” Amy Winehouse woonde er. Van IJzendoorn spreekt van “een demografische lat-relatie.” Daardoor leek het echter even alsof heel Londen deze zomer in brand stond. Maar met Londen zelf is weinig aan de hand. Metropolen zijn steden van aankomst; ze zijn, aldus Doug Saunders in ‘Arrival City’, “het cruciale hulpmiddel voor de vorming van een nieuwe middenklasse, de uitbanning van de gruwelen van de armoede op het platteland en de opheffing van ongelijkheid.” Om de zoveel jaar komt de spanning tot een ontlading.
Geef een reactie