Gehoord in de Eerste Kamer der Staten Generaal op 1 oktober 2015:
Vooruit dan. Nog eenmaal in het Nederlands. Omdat dit de toekomst van het Koninkrijk betreft. Over die toekomst organiseerden het Ministerie van Binnenlandse Zaken en de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) afgelopen week een uiterst boeiende dag in de Eerste Kamer aan het Binnenhof. Zes wetenschappers en journalisten gaven elk een kort college, waarna studenten reageerden. Ochtend en middag werden afgesloten door een paneldiscussie. Paul Scheffer was de dagvoorzitter. Minister Plasterk hield de openingsrede door te zeggen dat hij vrij snel na zijn openingsrede helaas verstek moest laten gaan en dat dit hem zeer speet, waarna hij zijn agenda van die dag oplepelde. Geen leuk vooruitzicht, gaf Scheffer toe. De bewindsman kon maar beter blijven, want een hele dag nadenken en praten over de toekomst van het Koninkrijk was echt zinvoller. Waarna de minister in de pauze ijlings verdween.
Waarover ging het die dag? Alles kwam voorbij. Dominant in alle bijdragen bleek de globalisering: het islamisme, het gevaar van de totalitaire staat, het democratische tekort, de problemen in de zorg, de verwarring, het internet, de technologie, de crises, de urbanisatie, de klimaatverandering, de bevolkingskrimp. Vrijwel alle sprekers waren somber gestemd. Het slotdebat ging over de vraag wat te doen als het kleine Koninkrijk (die dunbevolkte, allerminst duurzame stadstaat van 17 miljoen inwoners) in de mondiale dynamiek dreigt te verdwijnen. Aan tafel zaten Pim van der Feltz (directeur Google Nederland), Hella Hueck (RTL), Erik Stam (UU) en ondergetekende. De scherpste vragen kwamen van Andreas Kinneging (ULeiden) en Henk te Velde (ULeiden). Alle vier panelleden waren min of meer eensluidend in hun repliek. In het Koninkrijk der Nederlanden moet veel lichter worden gestuurd, met minder regels en grotere vrijheden op lokaal niveau, alle instituties moeten soepeler meebewegen, uiterste wendbaarheid is vereist (Stam gebruikte de metafoor van de tango). En we moeten elkaar beter vasthouden, goed naar elkaar luisteren en elkaar opzoeken door inspirerende toekomstverhalen te vertellen, want verhalen kunnen ademen, zijn open, kunnen ons motiveren, brengen ons tot samenwerking. En bouw nou eindelijk eens een echt grote stad, voegde ik eraan toe. Niet dat de zaal was gerustgesteld. Allerminst. De heer Plasterk heeft het allemaal gemist.
Geef een reactie