Gelezen in ‘Happy Cities in a Smart World’ (2018) van Aisha Bin Bishr:
Mij was door de gemeente Amsterdam gevraagd iets over geluk en de stad te vertellen. Mijn bijdrage ging over actief burgerschap en hoe dat bijdraagt aan het geluksgevoel van de stedelingen. Aanleiding was hoofdstuk 7 van het Global Happiness Policy Report 2018. Dat hoofdstuk gaat over ‘gelukkige steden’. Het Policy Report is een initiatief van de Verenigde Naties, waar een Global Happiness Council (GHC) actief is. Haar hoofdkwartier is gevestigd in Canada. De uit Vancouver afkomstige Charles Montgomery, auteur van ‘Happy City’, leidt het geheel. Zijn boek heb ik overigens nooit gelezen. Alleen de titel al. Toch schijnt het de moeite waard te zijn. Het is een pleidooi voor dichtheid en congestie. Met veel aandacht voor Vancouver. Montgomery pleit voor zoiets als het stoppen met autorijden en spoort ons aan weer in de grote stad te gaan wonen en werken. Dus wat staat er in hoofdstuk 7 van het Global Happiness Policy Report? Allerlei manieren om gelukkig te worden in de grootstad. Geluk, zo opent het document, bevorder je door gemakkelijk en snel diensten te leveren aan burgers. Bent u tevreden? Klik dan op ‘ja’. Zo niet, klik op ‘nee’. Ik vond het een nogal magere interpretatie van burgerschap en geluk.
Rapporteur van het hoofdstuk is Aisha Bin Bishr, Chief Technology Officer van Dubai. Ze steekt de loftrompet over steden. Er komen veel voorbeelden uit Dubai voorbij. De toon vond ik Singaporees: burgers moeten goed worden bediend, dan zijn ze tevreden en klagen ze niet. “Central benefits of the city are sociality, commerce, safety, and social stability, amongst others, and as such, a city must support these benefits.” Een goed bestuur en transparantie dragen ook bij aan het geluksgevoel van burgers. En gezondheid, mobiliteit en gezonde leefomgeving liggen aan de basis. Daarna volgt een korte passage over wandelen en hoe dat het geluksgevoel van mensen bevordert. Waarna het tijd is voor technologie. Zo is daar de Happiness Agenda van HH sheik Mohammed van Dubai. Zijn ambitie is om van Dubai de gelukkigste stad op aarde te maken. Hoe? Alle informatie over het welbevinden van iedere inwoner wordt gevolgd, opgeslagen en verwerkt. In de veranderagenda wordt deze omgezet in buurtgerichte interventies, waarna de bevindingen worden gedeeld in een uitgebreid lesprogramma. De Measure portfolio meet de effectiviteit van de Agenda als geheel. De sjeik wil weten of alle inwoners gelukkig zijn. Het rapport meldt dat de data niet per se door het stadhuis hoeven te worden opgehaald. Ook burgers kunnen data aanleveren. Hier is mijn bezwaar. Steden zijn omgevingen vol botsingen en conflicten. Dat is iets positiefs. Klagende burgers zijn niet het probleem. Door te leren omgaan met conflicten worden mensen volwassen. Wie conflicten uitbant, doodt de stad. Elke Happiness Agenda verhindert menselijke groei.
Geef een reactie