Green Zone

 

Het nieuwe Internationaal Stafhof in Den Haag wordt een van de zwaarst beveiligde gebouwen van Nederland. Dat lees ik in de Volkskrant. Zelfs de zitbanken in het omringende duinlandschap zijn door de Deense architecten ontworpen op veiligheid; ze verhinderen een aanval op het gebouw met vrachtwagens. De zes torens van het ICC komen op de plaats van de Alexanderkazerne en zullen worden omringd door een slotgracht. De entreetrappen, neerwaarts lopend, zijn pas bereikbaar na passage van de beveiliging aan de overzijde van het water. Er komen 1200 mensen te werken. De Haagse wethouder Norder vergeleek het complex met het Vredespaleis. Ook al zo’n Haags gebouw dat zijn naam eer aan doet. Het ligt verscholen achter hoog hekwerk.

 

Het ICC maakt deel uit van de zogenaamde Internationale Zone. Die Zone beslaat een groot deel van Den Haag aan Scheveningse zijde. Het Vredespaleis valt erbuiten. Je rijdt het gebied binnen na het passeren van de nieuwe Hubertustunnel. Ik reed er vorige week toevallig doorheen. Ineens doemt een gebied op dat wordt gedomineerd door hekwerk en camera’s op masten. Op de daken van de gebouwen rond het Haags Congrescentrum staan grote witte schotels. Overal zie je witte cabines met politiepersoneel. Ambassades en andere zwaar bewaakte gebouwen maken deel uit van de Internationale Zone. Elk wordt omgeven door hoog hekwerk en, alweer, beveiligingscamera’s. Ook het zwaar bewaakte Catshuis valt binnen de zone. De zogenaamde Internationale Zone van Den Haag deed me sterk denken aan Bagdad’s Green Zone. Hoe die werkt, kunnen we lezen in ‘The Shock Doctrine’ van Naomi Klein: extreem beveiligd want permanent bedreigd. Het voelt alsof Den Haag met behulp van buitenlandse contractors in een oorlogssituatie moet worden verdedigd tegen internationaal gevaar. Niet iets om je prettig bij te voelen.