Slonzige chic

Gelezen in Het Parool van 3 februari 2009:

Hoe werkt de Amsterdamse economie? Opnieuw een voorbeeld. Geoffrey Lillimon, 27 jaar oud, is creatief directeur van vormgevingsbureau Champagne Valentine in Amsterdam. Hij is Amerikaan. Hij komt uit Denver en heeft daarna in Boston, Montreal en New York gewoond. Een paar jaar geleden werd hij door een reclamebureau naar Amsterdam gehaald. Sinds kort heeft hij, samen met een vriend die ook naar dat reclamebureau was gehaald, een eigen bedrijfje in Amsterdam: Champagne Valentine. Het bedrijfje maakt animaties en grafisch werk voor bedrijven als VH1, Napster, Comedy Central en Diesel. "Momenteel zijn we bezig om klanten in de modesector te werven, want er gebeurt van alles op dat gebied in Amsterdam."

Op de vraag wat Geoffrey van Amsterdam vindt, antwoord de jonge ondernemer: "Ik vind het leuk. De stad is erg klein, maar dat is eigenlijk wel aangenaam. Wonen in Amsterdam – ik woon in een van de negen straatjes – is zoiets als wonen in de leukste buurt van een heel grote stad. Alles is hier binnen handbereik."

Kan het ongerijmder? Amsterdam als een erg kleine stad, maar die op sommige plekken voelt als een metropool. Zoiets.

En wat mankeert er volgens deze jonge ondernemer aan Amsterdam? De detailhandel is niet goed! Vooral de kledingzaken! Geoffrey kleedt zich als een dakloze in Parijs in de jaren ’20. Zelf noemt hij het ‘slonzige chic’. Dat houdt in: een trainingsbroek, een vest, een jack, gestipte sokken van kasjmier, schoenen met een tweedehandslook, een horloge, een ketting, een sjaal en een bril. Hij mixt alles door elkaar. Maar de bril is van Ralph Lauren, het horloge een Tokio Flash, de sokken komen uit New York, de schoenen uit Italie, het vest uit Denemarken, het jack uit Londen. Alleen de trainingsbroek is van het label LEW, dat van twee jonge, Amsterdamse ontwerpers is. "Amsterdam is moeilijk als het om originele kleding gaat: de paar goede winkels die er zijn, vind ik vreselijk duur."