Gemist tijdens IVV-café op 13 maart 2008:
Terwijl de hele zaal zich boog over de vraag hoe de besluitvorming over infrastructuur in godesnaam kan worden versneld (zie vorige item), dwaalden mijn gedachten naar studies van historici die hebben laten zien dat ook de aanleg van infrastructuur een evidente historische dimensie heeft. Het rijkswegennet is in amper twintig jaar gemaakt, namelijk tussen de instelling van het Rijkswegenfonds in 1965 en de rellen in de bossen bij Amelisweerd in 1985. Ook het spoorwegennet is in Nederland in amper vijfentwintig jaar gerealiseerd, namelijk tussen 1880 en 1905. Zelfs het zeventiende eeuwse trekvaartenstelsel is in nog geen dertig jaar tijd gerealiseerd. Kennelijk wordt zo’n nieuw netwerk in een moordend tempo uitgerold en is daarna elke toevoeging aan dat netwerk een strijd van decennia moeizame besluitvorming en onderhandeling. Op een gegeven moment is er gewoon sprake van verzadiging. Het hoeft dan niet meer. De mensen willen niet langer, of de maatschappij zit er niet meer op te wachten. Zo eenvoudig is het. Misschien is het wel een ecologische wetmatigheid. De maatschappij beschermt zich tegen te dichte netwerken, teveel verkeer, teveel asfalt. Er ontstaat dan een nieuw evenwicht.
Na dertig jaar verwoede aanleg zie je zelfs geleidelijke aftakeling van het netwerk, of in ieder geval een stevig snoeien en wieden. Daar zou nu een begin mee moeten worden gemaakt als het gaat om het Nederlandse autowegennet. Anderzijds moeten zich nog de echte slagaders in het netwerk vormen. Het is logisch dat dat rond de grote steden gebeurt. Alleen, die steden willen niet stikken in infrastructuur. Teveel infrastructuur kan de steden ook afknijpen. Maar daarover hoor je niemand.
Geef een reactie