Gelezen in The New York Times van 28 augustus 2011:
‘Burning Man’ is een fenomeen in de USA. Het festival begon ooit op het strand van San Francisco, in 1986, toen met twintig deelnemers. Deze week vindt de vijfentwintigste editie van dit inmiddels roemruchte festival plaats in de woestijn van Nevada, nabij het plaatsje Black Rock City. Elk jaar komen hier in the middle of nowhere 50.000 mensen een week lang samen om deel te nemen aan het grootste festival of self-expression. Vanuit het niets wordt er jaarlijks een complete stad opgebouwd, uitsluitend gewijd aan beeldende kunst, muziek en dans. "Burners, as participants in the festival are known, erect everything from circus tents to lavish nightclubs trucked in, piece by piece, from California." Na een week is alles weer opgeruimd. Rod Garrett was haar stedenbouwkundige, sinds 1997. Vorige week overleed hij.
Garrett, een landschapsarchitect uit de Bay Area, ontwierp de stad in een hoefijzervorm – zeg maar, een soort Randstad; het bebouwde oppervlak is 41 miljoen vierkante voet. In het midden liet hij een parkachtige ruimte voor kunstinstallaties. Daar staat Man, een beeld dat aan het eind van de festivalweek in vlammen opgaat. Alles is erop gericht de juiste dichtheid van mensen op de daarvoor geschikte plekken te bereiken. De cirkelvorm heeft hem daarbij zeer geholpen. Auto’s staan langs de buitenkant, waardoor in de stad vooral wordt gewandeld en gefietst. Aan niet minder dan tweehonderd eisen moest Garrett voldoen toen hij als planoloog in 1997 bij Burning Man betrokken raakte. Garrett over de opdrachtgevers: "I’d had quite a lot of experience with planning and building departments and dealing with cities and counties, at least more than they had. They were in trouble, and I helped." Zelfs hier, nota bene in de Amerikaanse woestijn, voor een tijdelijk kampement van festivalgangers die de vrijheid vieren, is planning noodzakelijk. Vrijheid en planning gaan dus wel degelijk samen. Sterker, planning is vereist als grote groepen mensen in de grootst mogelijke vrijheid met elkaar willen leven.Yves Béhar, hoogleraar industrieel ontwerpen aan de California College of Arts, drukt het in de New York Times zo uit: “I wish all cities had such a spirit of utopia by being built around human interaction, community and participation.”
Geef een reactie