Gelezen in Elsevier op 13 februari 2011:
Eind 2010 zaten er 14.450 criminelen opgesloten in Nederlandse gevangenissen. Dat komt neer op een afname van liefst 10 procent ten opzichte van 2009. Vooral het aantal opsluitingen wegens kleine vergrijpen nam drastisch af. Enkele duizenden cellen staan inmiddels leeg. Op 27 januari sprak een gezelschap deskundigen in de Bijlmer over jeugdige criminaliteit in Nederland en Zuid Amerika. Tijdens Urban Youth
Matters, georganiseerd door Cordaid, werden de successen gevierd en spraken de
aanwezigen over de vraag hoe jongeren hier en in El Salvador op het rechte pad
kunnen worden gehouden. Marcel la Rose, stadsdeelvoorzitter van Amsterdam
Zuidoost, hield de openingsrede. Ik ontmoette hem vorige week in de Stopera en
sprak met hem over regels en vrijheid. In Nederland, zei hij, zijn teveel regels. Die
maken de jonge migrant onmachtig en passief. In El Salvador ontbrak het juist aan
regels, waardoor de jonge migrant teveel vrijheid kreeg. In beide gevallen was het
moeilijk om de jeugd op het rechte pad te houden.
Geïnspireerd door Doug Saunders’ ‘Trek naar de steden’ verwees La Rose naar “de
strenge westerse stedenbouwkundige traditie die mensen niet aanzet tot
zelfredzaamheid.” Daar tegenover stelde hij de oproep aan stadsmakers “om zichzelf
opnieuw uit te vinden” en inadequates methodes te verlaten en verbinding te zoeken met de ervaringen van niet-westerse groepen en zich bewust te worden van de
beperkingen van de Europese blik op de wereld. “Wat wij zoeken is een stad waarin
meer ruimte komt voor eigen initiatieven van mensen.” Met afgunst verwees La Rose
naar de andere werelddelen, waar spontaniteit en zelfredzaamheid vanzelfsprekende
zaken zijn. “Wat in derdewereldsteden ruimschoots voorhanden is, noemen wij hier nu
voorzichtig ‘broedplaatsen’.” Criminaliteit onder jongeren spruit volgens hem voort uit
gedwongen passiviteit en geringe mogelijkheden om iets te ondernemen. “En dat is
dwars tegen de aard van de mens in. Onze diepste drijfveer is immer om voor onszelf
te kunnen zorgen.” De noodzakelijke omslag in Nederland was er een van het
maken van een stad naar het zijn van een stad. Planning
van bovenaf moet worden ingeruild door initiatieven van onderop. Ofschoon Saunders
Slotervaart en niet de Bijlmer opvoert als voorbeeld van een juiste aanpak, typeerde
La Rose in zijn rede de herstructurering van de Bijlmer als een ‘groot wonder’. Echter,
met strakke planologie kun je geen maatschappelijke problemen uitbannen, de mensen zelf bouwen aan de ideale stad. Spontaniteit en zelfredzaamheid moeten meer
ruimte krijgen. “Iedereen weet dat de stad in haar diepste wezen een chaotische
werkelijkheid is, maar niemand wil dat accepteren.” Het was alsof ik Obama hoorde
spreken.
Geef een reactie