Extravagant

Afgelopen weekeinde sprak ik mijn broer en schoonzus, beiden architect. Met hun Amsterdamse bureau Information Based Architecture (IBA) hebben ze destijds, in een samenwerking met ARUP London, de prijsvraag gewonnen voor de nieuwe TV-toren in Guangzhou, China. Nu, zes jaar later, is de toren zo goed als gereed. Hoogte: 600 meter.

Mark vertelde hoe aan de overzijde van de rivier een tijdelijk stadion voor de Spelen wordt gebouwd. Vanuit het stadion kijk je straks voortdurend op de toren. Missen kan je hem niet. Dit najaar worden de Asian Games gehouden in de Zuid-Chinese metropool en dan wordt de toren officieel geopend. Ik vertelde hem over de toren die de Indiase kunstenaar Amish Kapur wil bouwen in Londen voor de Olympische Spelen in 2012. Ook dat betreft een samenwerking met ARUP in Londen en komt pal naast het stadion te staan.

Als je de twee torens met elkaar vergelijkt, ontstaat er een komische situatie. Waar de toren van IBA getordeerd naar de hemel reikt, als was het een elegante vaas, daar kronkelt de toren van Kapur dwaas naar boven en weer naar beneden, als een wild dier of buitenaards monster.

 

Het roept de vraag op waarom steden zulke vreemde torens willen bouwen. Gustave Eiffel is er ooit mee begonnen, ik weet het. Die Eiffeltoren in Parijs was een dwaasheid, maar hij staat er nog steeds. Wereldtentoonstellingen en Olympische Spelen vragen kennelijk om dit soort vreemdsoortige creaties. Maar waarom willen steden dergelijke krankzinnige evenementen organiseren? Wat zei Peter Sloterdijk ook alweer over de stad tijdens die gedenkwaardige bijeenkomst van het Forum voor Stedelijke Vernieuwing in Amsterdam? De stad is een oord van verspilling en extravagantie. Zonder spilzucht is ze geen echte stad.