Gelezen in ‘Woorden zonder muziek’ (2015) van Philip Glass:
Heerlijk leesvoer tijdens de vakantie: de autobiografie van de Amerikaanse componist Philip Glass. Opgegroeid in Baltimore als zoon van een eigenaar van een platenzaak, besluit de jonge Philip tot een studie in Chicago. Daar ontdekt hij de grote stad. Al snel kiest hij voor het conservatorium en laat hij zijn studie in de sociale wetenschappen ver achter zich. Zijn keus valt op het roemruchte Juilliard in New York. Zo betrekt hij, net als veel andere jonge kunstenaars, eind jaren zestig een eenvoudige loft op Manhattan. Daar ontmoet hij alle grote kunstenaars op aarde. Alles, schrijft hij, heeft hij daarna te danken aan die ene stad. En aan Parijs, waar hij een korte tijd zijn studie vervolgt. New York echter zit in zijn muziek. “De grootste invloed op mijn muziek was, achteraf gezien, het energiesysteem dat New York heet.” Veel van zijn mooiste muziekstukken komen regelrecht uit de onderbuik van die stad. Maar dan heeft hij het wel over het New York van de jaren zeventig, kort voordat AIDS toesloeg en de hele kunstenaars-scene in één veeg wegmaaide. Volgens Glass is het artistieke New York die klap nooit meer te boven gekomen.
Glass beschrijft New York als een echte 24/7-stad. Parijs, schrijft hij, gaat ‘s nachts slapen, maar New York slaapt nooit. Daarom is hij er naartoe gegaan. Om zich onder te dompelen in de experimentele muziek die daar in het nachtleven floreerde. Dus toen hij zijn eigen muziek voor het eerst in Europa speelde, werd dat met stomme verbazing aangehoord en als volstrekt nieuw ontvangen. Europese steden kenden zoiets niet. “De muziek die ik in die vroege jaren speelde en schreef en die ik in Europa introduceerde, was typisch New Yorkse muziek zoals ik die altijd voor ogen had gehad. Ik wilde dat mijn klassieke muziek net zo karakteristiek zou zijn als die van Zappa in het Fillmore East, en ik denk dat mij dat ook is gelukt.” Volgens hem was hij in de Big Apple in die jaren getuige van een ‘enorme explosie’ in de werelden van de kunst, het theater, de dans en de muziek, die allemaal uitgerekend dáár samenkwamen. Hij beschrijft het als een feest waar geen einde aan kwam. Maar door toedoen van AIDS kwam er uiteindelijk dus wel degelijk een einde aan. Zijn autobiografie leest als een regelrechte lofzang op New York. Het boek verraadt de academische achtergrond van Glass. Alleen een sociale wetenschapper kan zoiets zo helder noteren.
Geef een reactie