Gehoord op 15 februari 2012 in Amsterdam:
Plug de Dag is een initiatief van drie jonge vrouwen, woonachtig in Amsterdam. Femke Haccou, Martine de Jong en Jetske Roetman – de een werkzaam bij de gemeente, de andere twee bij gerenommeerde adviesbureaus in Den Haag en Rotterdam – startten een jaar geleden een gezamenlijke adviespraktijk op locatie. Ze wilden minder met de auto naar hun werk en ze wilden uit hun dagelijkse routine. Ergens in Amsterdam, in telkens wisselende panden, strijken ze iedere woensdag neer; de ruimten staan doorgaans leeg; iedereen die wil kan bij ze aansluiten. Er wordt keihard gewerkt (voor de baas) en tussen de middag is er een gezamenlijke lunch. Tijdens die lunch wordt een maatschappelijk probleem opgelost dat speelt op de locatie waar ze op dat moment werken. Zo trekken ze de stad door, van pand naar pand, van kwestie naar kwestie; telkens zijn er weer andere dertigers die hen vergezellen, die hun laptop ergens inpluggen en die hen bijstaan in het oplossen van een probleem. Inmiddels is er een vaste kern van ‘Pluggers’, maar het netwerk staat open voor iedereen. Lekker eten is belangrijk, en gezamenlijkheid, locatie, afwisseling, inspiratie, telkens nieuwe ideeën. Plug de Dag voorziet voor betrokkenen in veel dingen, maar vooral in frisheid, in het gevoel van een "blijvende eerste ontmoeting."
Afgelopen week was ik er, samen met de twee andere ‘bazen’. We spraken over hun ervaringen tot nu toe. Het was een gesprek over wat dat nu is, een zelforganiserend netwerk. Allicht was het allemaal zoekend, intuïtief. Ik ontmoette dertigers die duidelijk iets anders willen, maar die niet precies kunnen duiden wat dat nu is. Er was ook geen sprake van een zich afzetten tegen bestaande praktijken, er was geen verzet, geen heilige missie, zelfs geen visie. Wel optimisme, openheid en een kwetsbaarheid die gemakkelijk werd toegelaten. Vluchtig leek het me allemaal wel. De vraag is of het beklijft en of Amsterdam hierdoor beter wordt. Wat me opviel was die wonderlijke mengeling van hoogstpersoonlijke drijfveren en maatschappelijke betrokkenheid die zonder gene werden geëtaleerd. Is dit een verwende generatie die het zich kan permitteren om uit de ‘verdienmodellen’ te stappen? Of zijn dit moedige jonge vrouwen die eindelijk het stadium van zelfverwerkelijking hebben bereikt? Lef hebben ze wel. En groot optimisme. Vol energie trapte ik mijn fiets terug naar huis.
Geef een reactie