Gelezen in Let the Great World Spin (2009) van Colum McCann:
Vrijdagavond Sharon Zukin uit New York ontmoet. Ze was te gast bij Tracy Metz. Van haar ontving ik de uitnodiging om naar Zukins inleiding op haar nieuwste boek, Naked City, te komen luisteren. Zukin gaf die avond in werkelijkheid een toegift, want haar betoog over een kleine Italiaanse bakeryshop op Manhattan viel eigenlijk buiten het boek, maar gaf wel een mooi inkijkje in haar benadering van het beschreven onderwerp: authenticiteit. Wat Zukin in haar laatste boek doet is namelijk een ontnuchterende visie bieden op alles waar Jane Jacobs voor stond, een pervertering van het stedelijke ideaal van gemengde buurten, oud- en nieuwbouw door elkaar, straatleven, dichtheid, kunstenaars. Onze enorme behoefte aan authenticiteit heeft ontwikkelaars ertoe aangezet juist in authentieke buurten de grondprijzen op te drijven, de oorspronkelijke bewoners – de makers van autheticiteit – te doen verhuizen, de woningen ingrijpend te verbeteren en de winkels te transformeren in galleries voor de elites of in dure winkels. Weg alle authenticiteit. Althans in New York.
Haar benadering deed me denken aan een van de hoofdpersonen uit Colum McCann’s nieuwste boek, Let the Great World Spin. De roman speelt in New York, 1974, ten tijde van de sensationele opvoering van de Franse evenwichtskunstenaar Philippe Petit, die op 7 augustus 1974 op het slappe koord tussen de twee torens van het WTC heen en weer danste en zo de metropool op zijn kop zette. Rechter Solomon Soderberg, die hem moest berechten, verbaasde zich over het feit dat iedereen de volgende dag het incident alweer vergeten leek. “It happened, and re-happened, because it was a city uninterested in history. (…) The city lived in a sort of everyday present. It had no need to believe in itself as a London, or an Athens, or even a signifier of the New World, like a Sydney, or a Los Angeles. No, the city couldn’t care less about where it stood. (…) New York kept going forward precisely because it didn’t give a good damn about what it had left behind. It was like the city that Lot left, and it would dissolve if it ever began looking backward over its own shoulder. Two pillars of salt.” Bij die twee zoutpilaren dacht ik onmiddellijk aan de twin towers, maar dat blijkt niet zo te zijn. Het zijn Long Island en New Jersey. Enfin, het problematiseren van het begrip authenticiteit in een stad als New York is maar al te gemakkelijk, in 1974 maar ook nu – dat is wat ik ermee bedoelde te zeggen.
Geef een reactie