Moving forward

Gelezen in The Economist van 17 september 2016:

Terwijl Nederlandse planologen te hoop lopen tegen mijn pleidooi voor de grote stad (NRC Handelsblad van zaterdag 24 september), publiceerde het Londense zakenblad The Economist een uitstekend artikel over de zich snel vormende metropolen in Afrika. In ‘Left behind’ wordt vastgesteld dat geen continent zo snel urbaniseert als Afrika. Ik schreef het al eerder, Lagos telt nu al zo’n 21 miljoen inwoners, Caïro 13 miljoen, Nairobi groeit jaarlijks 4 procent; dat is een keer zo snel als Houston, Texas. In 1950 kende de zuidelijke helft van Afrika nog geen stad van meer dan 1 miljoen, op dit moment zijn dat er al vijftig. In 2030, voorspelt The Economist, zal meer dan de helft van alle Afrikanen in grote steden wonen en werken. Iedereen, lijkt het wel, vlucht hier ineens naar de grote stad. En jazeker, een klein deel trekt door naar Europa. Echter, de armoede neemt op het enorme continent ondertussen niet echt af. Wat is er mis met de Afrikaanse steden?

Volgens het Brookings Institute falen de Afrikaanse steden omdat ze dichtheid missen, goede infrastructuur ontberen, geen industrie kennen, alleen informele banen scheppen, volstromen met arme stakkers, kort gezegd: omdat ze chaotisch, smerig en niet leefbaar zouden zijn. Het valt deze Amerikaanse denktank op dat de steden wel opvallende gated communities voor de allerrijksten kennen en dat de tegenstelling tussen arm en rijk buitengewoon schrijnend is. Daarom concludeert ze dat Afrikaanse steden alleen maar dienen voor consumptie door de allerrijksten, verder niet. Toch ziet The Economist lichtpuntjes. In Lagos begint het verkeer door te stromen en in Addis Ababa functioneert inmiddels een heuse metro. In Abidjan en Kampala zijn tolwegen aangelegd en ontwikkelen zich buitenwijken. Het probleem is alleen dat veel van deze voorzieningen de rijken rijker maken; de armen worden door de autoriteiten genegeerd of zelfs weggejaagd, die missen alle rechten. Desondanks groeit er een Afrikaanse middenklasse. Het World Economic Forum schatte deze onlangs op 350 miljoen. Juist in het zuidelijke deel van het continent groeit ze het hardst: in Accra, Nairobi, Luanda, Maputo (foto), Kinshasa, Lusaka. Dit, aldus The Economist, zouden de Afrikaanse landen moeten doen: het recht op belastingheffing overhevelen van nationaal naar lokaal niveau, waardoor burgemeesters in hun steden kunnen investeren. Zouden ze in Europa ook moeten doen.


Posted

in

by

Comments

One response to “Moving forward”

  1. Paul Rijnaarts Avatar

    Dat laatste punt is belangrijk, want in Duitsland is dat al deels gaande. Een stad als Frankfurt telt momenteel 800.000 inwoners, maar overdag zijn dat er 2 miljoen. Stroom, water, internet zijn dus ruim tweemaal over de tax op basis van inwonertal. Voor Amsterdam geldt iets soortgelijks. Reden dus om het hele uitkeringsstelsel van Rijk naar Steden drastisch te herzien. In Duitsland is de uitkeringsformule naar rato van de bijdrage aan het bruto nationaal product. Een dergelijke formule zou Rotterdam met zijn haven veel meer slagkracht geven en Amsterdam met zijn financieel centrum en Schiphol eveneens. Maar als eerste moet er dus een streep door al die stomme gemeentegrenzen. Aan Brussel is te zien wat al die historisch volstrekt uit de tijd geraakte grenzen betekenen aan verlies aan slagkracht bij crises. Nederland doet echt niet voor de Belgen onder, want Schiedam is nog steeds geen Rotterdam en Amstelveen nog steeds geen buitenwijk van Amsterdam. Leg dat wereldwijd opererende zakenpartners maar eens uit. Dan kijken ze ineens anders naar dat “efficiënte” Holland.

Geef een reactie

Your email address will not be published. Required fields are marked *