Gelezen in De Volkskrant van 5 juni 2010:
Phillip Blond is 43 jaar, heeft filosofie en theologie gestudeerd en behoort tot de politieke inner circle van de nieuwe, conservatieve Britse premier David Cameron. Jan Tromp sprak met hem over de staat van de democratie. Na PvdA-er Klaas de Vries, die meende dat er met de democratie niets loos was, stuit De Volkskrant daarmee op een man met een heel ander geluid. Er is iets grondig mis met de Westerse democratie. Mensen vertrouwen de politici niet meer. De Staat kenmerkt zich door een libertaire onverschilligheid en de Markt creëert te grote economische ongelijkheden. Het ontbreekt de samenleving aan toewijding, billijkheid, eerlijkheid, aan rechtvaardig verdeelde welvaart en aan overgeleverde cultuur en ethische tradities. De menselijke verhoudingen zijn vernietigd. Blond: De staat heeft alles gecentraliseerd, en de markt legt alle nadruk op individualiteit. “De zwakste gemeenschap uit de jaren zeventig was sterker dan het sterkste sociale netwerk van nu.” Volgens Blond moeten de mensen op lokaal niveau hun lot weer in eigen handen nemen. Hij propageert kleine lokale netwerken die toegang hebben tot elke handelsmarkt, nationaal en internationaal. “Het publiek moet zelf een rol opeisen, het bedrijven van politiek moet een zaak worden van de massa’s. De bevolking moet meer macht uitoefenen in de eigen, lokale gemeenschap. Het is het enige medicijn tegen het gebrek aan vertrouwen.”
Tromp noemt Blond onmiddellijk een romanticus. (Zie, dat gebeurt er in Nederland als je een visie hebt die afwijkt van het gemiddelde, dan ben je een ‘’dromer’, ‘luchtfietser’ of ‘romanticus’.) Gelukkig weerspreekt de Brit hem niet. “Alle romantische politiek is waarachtige politiek. Alleen als je droomt, ontwikkel je omstandigheden waarin een alternatief voor het bestaande kan opbloeien.” Nog overtuigender omschrijft hij het even verderop, als was hij een adept van Richard Rorty: “al het indrukwekkende dat mensen hebben bewerkstelligd komt voort uit de kracht van de verbeelding, uit de overtuiging dat er een betere toekomst in het verschiet ligt.” Om dodelijk te eindigen met: “Wie politiek bedrijft zonder romantiek is een manager, een treurig soort manager.” Bedoelt Blond niet gewoon dat steden de politieke eenheden van de toekomst zijn, in plaats van natie-staten? Morgen ga ik stemmen, maar ik doe het met grote tegenzin. Op welke treurige manager breng ik mijn stem uit?
Geef een reactie