Sloopagenda

Gehoord tijdens Breed Beraad over de toekomst van de volkshuivesting op 28 en 29 mei 2010 te Rotterdam:

Het Breed Beraad van het Forum voor Stedelijke Vernieuwing van afgelopen weekeinde was gewijd aan de toekomst van de volkshuisvesting in ons land. Met de brede heroverweging van het rijk op komst, waarbij er uit een totaalpakket van 30 miljard op de woonagenda liefst 2 tot 4 miljard euro per jaar zal worden bezuinigd, was er alle aanleiding om de sector gemotiveerd te krijgen om bij elkaar te komen. En vele aanwezigen repten van andere bijeenkomsten eerder in de week, dus men vergadert  druk en iedereen lijkt geagiteerd. Geen wonder dat het gesprek hoofdzakelijk ging over geld, veel geld. “"Wie gaat er met de creditcard van wie de rekening straks betalen?”, vatte iemand in de zaal de strekking van het gesprek samen. Het zal niet verbazen dat de werkelijke opgave van de volkshuisvesting nauwelijks ter sprake kwam. Even nog, op de zaterdagochtend, werd weinig geinspireerd snel even een ‘’verhaal’’ gemaakt dat de formateurs van het kabinet ertoe zou moeten bewegen clementie te tonen met de sector. Het geld is nodig voor duurzaamheid want om woningen te isoleren. En verder zou er geld nodig zijn om in de krimpgebieden leegstaande woningen te slopen. Mind you! ‘s Lands volkshuisvestingsagenda blijkt een woningsloopprogramma!

Iedereen leek het erover eens dat het volkshuisvestingsbeleid moet worden geregionaliseerd. De woningmarkt in Amsterdam verschilt teveel van die in het noorden, het oosten en het zuiden van het land. Zelfs de problematiek in de Zuidvleugel van de Randstad (krimp) wijkt sterk af van die in de groeigebieden van Groot-Amsterdam en Utrecht. Maar een aanwezig lid van de Tweede Kamer geloofde niet dat zijn collega’s dit zullen laten gebeuren en de aanwezige rijksambtenaren dachten dat er via een MIRT-systematiek van rijkszijde voldoende regionale differentiatie gemaakt kan worden. Quod non. Gelukkig pleitten velen voor een verruiming van het lokale belastingregime, ten koste van dat van het rijk. En een gedeputeerde klaagde nog over de chronische bemoeizucht van het rijk. De voorzitter kende uit eigen ervaring absurde voorbeelden van detailvragen van kamerleden rond lokale kwesties die de Kamer helemaal niet zouden moeten interesseren. Men moest er wel om lachen. Het argument dat als zaken te complex worden, je ze op een lager schaalniveau moet proberen op te lossen, werd genegeerd. Men keek neer op de gemeenten. Sterker, iedereen dacht dat als je de gemeenteambtenaren er maar uit werkt, alles veel eenvoudiger zal worden. Echt geïnteresseerd in de toekomstige ruimtelijke ontwikkeling van Nederland en de opgave daarbinnen van de volkshuisvesting was men niet. Als er maar geld voor de sector overblijft. Om woningen te slopen.