Werkteater

Gehoord tijdens IVV-café op 13 maart 2008:

Ruim honderd genodigden luisterden afgelopen donderdagmiddag in het Werkteater naar een aantal heren die spraken over versnelling van procedures en besluitvorming rond infrastructuur. Initiatiefnemer was de Dienst Infrastructuur, Verkeer en Vervoer van de gemeente Amsterdam. Aanleiding was een rapport van het bureau BMC, geschreven in opdracht van de G4 (de vier grote steden) Verkeer en Vervoer. Het was boeiend.

Wat me vooral is bijgebleven, is de sfeer waarin de kwestie besproken werd. Laat ik die sfeer nu eens typeren als hard. Het basisgevoel was ergernis en ongeduld, de uitspraken waren overwegend macho. Heel anders dan in de ruimtelijke ordening. Daar zijn discussies veel meer op consensus gericht, op afweging van belangen, op kwaliteit. Hier domineerden de mannen, de pakken, men wilde vooral uitvoeren, maken, bouwen, stampen, er was geen ruimte voor reflectie. Typerend wellicht voor een cultuur van ingenieurs. Door iemand werd de situatie in Frankrijk aangeroepen. Daar, zei hij, werd niet gezeurd, daar was daadkracht. Daar werd de opening van een hogesnelheidslijn tenminste royaal gevierd. Hier niet. Ik moest onwillekeurig denken aan mijn etentje, onlangs, met Philipe Ségretain, directeur van Transdev, het Franse openbaarvervoerbedrijf dat belang heeft genomen in Connexxion. Die vertelde me, na het zoveelste glas wijn, dat hij de cultuur in de infrastructuurwereld in Nederland zo ongemeen hard vond. Men was hier gewoon onfatsoenlijk tegen elkaar. Uiteindelijk werd er wel een deal gesloten, maar vaak ten koste van wat? Weinig reden in ieder geval om een feestje te vieren. Wat hij in Nederland miste, zei hij, was beschaving. Maar dat bedoelden de heren die middag in het Werkteater niet. Werkteater. Toepasselijke naam voor zo’n middag.