Gelezen in PS bij Het Parool van 29 oktober 2005:
Vijftien jaar geleden kwam ze naar Amsterdam. Ze werd de vrouw van Philip Mechanicus, de fotograaf. Zelf is ze concert-pianiste. Tomoko Mukaiyama studeerde, na opgegroeid te zijn in Tokio, twee jaar aan de Universiteit van Indiana, USA. Daar zag ze niet veel meer dan de campus; aan het Amerikaanse leven nam ze niet deel. Ze ontmoette er wel veel Europese studenten. Toen twijfelde ze. Zou ze naar Brussel, Antwerpen of Amsterdam gaan? Het werd Amsterdam, "de stad waar iedereen zegt waar het op staat." Het contrast met Japan vond ze ‘gigantisch’. "Het grootste verschil is dat het bij Japanners allemaal gaat om de perfecte buitenkant, bij Nederlanders is wat erin zit het belangrijkste."
Blijft ze in Amsterdam wonen? Ze zal niet snel weggaan. "Maar ik realiseer me wel dat ik in een ongelooflijk bijzondere en kansrijke tijd ben gekomen, toen Nederland nog veel te bieden had (in 1990, ZH). Als ik nu met jonge buitenlandse kunstenaars praat, zal ik ze niet meer aanraden om naar Amsterdam te komen. Het gebeurt hier gewoon niet meer. Er is steeds minder ruimte en geld voor experimentele kunst, voor nieuwe dingen. Veel kleine podia voor jonge kunstenaars zijn verdwenen. Het is zo moeilijk om iets voor elkaar te krijgen, te beginnen met een verblijfsvergunning. Nederland en Amsterdam in het bijzonder waren zo open, zo naar buiten gericht toen ik hier kwam. (…) Daar is weinig meer van over." Treurig is het. Wat een land. Leve de Vrijstaat!
Geef een reactie