Gelezen in Aerotropolis (2011) van John Kasarda:
Ik twitterde het al: wat een grappig boek. Het betreft ‘Aerotropolis’ van John Kasarda. De veelzeggende ondertitel luidt: The Way We’ll Live Next’. Het boek gaat over de kracht van luchthavens en hoe ze in de eenentwintigste eeuw hele stedelijke regio’s zullen vormgeven. Typisch een boek voor mainport-believers en ontwikkelaars als meneer Poot van Chipshol: mensen die geld ruiken en die een goed verhaal nodig hebben om anderen in hun geldbeluste avonturen te doen geloven. Tegelijk met het lezen van het boek zelf lees ik gretig alle recensies van het boek in de kwaliteitskranten van over de hele wereld. Die in NRC Handelsblad vond ik matig want kritiekloos, typische lekenpraat van een slecht ingevoerde journalist; daarin wordt de Randstad geportretteerd als een luchthavenregio avant la lettre. (Laat ze op het Ministerie van Infrastructuur niet lezen!) Dodelijk. Die in de Guardian was al beter. “P.D. Smith gets a worrying glimpse of a frenetic, gaz-guzzling future.” Smith vergelijkt het boek met The Sleeper Awakes (1899) van H.G. Wells. Zijn tegenwerping is even eerlijk als verhelderend: “But to be successful, cities have to offer so much more than docks and terminals.” En in The Independent trekt Jay Merrick een analogie met de vorig jaar overleden science fiction-schrijver J.G. Ballard, want ook hij is allerminst overtuigd. Wat zeg ik? “The book fails, quite profoundly, to adress the existential challenges that these places without placeness will trigger.” De Nederlandse kunstenaar Constant Nieuwenhuys haalt hij aan om het dystopische toekomstbeeld van Kasarda met een ferme streek van tafel te vegen. In diens Nieuw Babylon zouden alle mensen constant reizen. Afschuwelijk. “There would be no need for them to return to their point of departure as this in any case would be transformed.”
Het ergste is de onbeschaamde ontkenning door Kasarda van de schending van alle leven op de planeet aarde. Daarvoor haalt Merrick in zijn recensie nogmaals Ballard aan. Diens ‘darkness’ leest hij terug op bladzijde 358 van Aerotropolis, in een zinsnede die dezelfde beklemmende utopische lading bevat als die Ballard juist als gemene satire ooit bedoelde. Kasarda bestaat het om glashard te beweren: “The implicit promise of a sustainable world is one in which six and a half billion people – or in forty years, nine billion – live like Americans, only with no penalty to the planet.” Schiphol zou het kunnen beweren. Dodelijk, nietwaar? Of grappig? Nee, schandelijk!
Geef een reactie