Gelezen in ‘Odyssey. Pepsi to Apple’ (1987) van John Sculley:
Steve Jobs wist dat hij kort zou leven. John Sculley, zijn marketingman, schrijft erover in ‘’Odyssey’. Wanneer hij de 27-jarige Jobs ontmoet in diens woonhuis in het suburbane Los Gattos, Silicon Valley, merkt de man uit New York op: “I would come to learn that Steve believed he would die young; maybe he’d always felt the wind against his back.” Voor de Pepsi-man uit de Oostkust was de Taoist Jobs, kind van de Westkust, een opmerkelijk mens, voor wie de reis belangrijker was dan het doel. Eigenlijk was het hele bedrijf van Jobs een wonderlijk geheel, in ‘Odyssey’ getypeerd als een ‘Third Wave’ onderneming. Er waren geen protocollen, niets lag vooraf vast, elke mening telde, naar consensus werd niet gestreefd. Apple was een vroege netwerkorganisatie die vooral creëerde en bouwde, die flexibel was en niet gestructureerd, waar waarden en inspiratie belangrijker waren dan strategische plannen en doelen en waar betekenisvolle meningsverschillen domineerden boven eensgezindheid.
Hilarisch is de beschrijving van Sculley van zijn eerste managementdagen in Pajaro Dunes, anderhalf uur rijden van hoofdkantoor Cupertino, Silicon Valley. Het is begin jaren tachtig. Pajaro Dunes is een complex condominiums aan de kust. Iedereen, schrijft Sculley, verscheen in zijn vrijetijdskleding, Jobs zat in lotushouding op de vloer, de nieuwe topman van Pepsi probeerde zijn strategische agenda te ontvouwen, echter niemand luisterde. “The meeting became a free-for-all. Whoever could attract the group’s attention controlled the floor,” klaagt Sculley. “It was difficult to distinguish between facts and opinions. People would have side conversations during executive presentations; some would get up from their places to get something. It was virtually impossible to keep order.” Alle gesprekken gingen over de inhoud. “It became clear that it wasn’t a team at all; that we had a group of individuals, all running their own functions. People felt free to say anything they wanted to say about anyone or anything.” Er waren geen boodschappen en geen presentaties, er was alleen interactie – een kort heen en weer gepraat van mensen. Sculley duidt de driedaagse aan als een ‘rap session’, “it verged on anarchy.” Amper anderhalf uur in gesprek, begint de grond ineens hevig te trillen. Een aardbeving! Iedereen rent naar buiten, richting het strand. Zelfs daar ontstaat onenigheid over de richting waarin men veiligheid moet zoeken, sommigen vrezen eerder een tsunami dan instortende gebouwen. Voor Sculley is het een illustratie van de moderne netwerkorganisatie die zonder centrum opereert: “They are loosening the bonds of leadership from a hierarchical to a network model.” Third Wave, voeg ik eraan toe, is niet alleen het model van de moderne winnende onderneming, maar ook van een nieuwe ruimtelijke planningorganisatie als DRO Amsterdam.
Geef een reactie