Power houses

Gelezen in de Volkskrant van 31 oktober 2012:

Op de terugweg van Taipei naar Amsterdam lees ik in de Volkskrant dat Taiwan naar verhouding meer miljonairs telt dan Nederland. Het verbaast me niets. Van Lanschot, die de ranglijst bekend maakte van landen in de wereld met de meeste miljonairs, baseerde deze op vermogen, inclusief pensioenopbouw maar exclusief ondernemersvermogen. Nederland staat op plaats 15, Taiwan op 9. Helemaal bovenaan prijkt Singapore. Waarom het me niet verbaast? Taiwan is amper groter dan Nederland, maar telt meer inwoners: 23 miljoen, tegenover de 17 miljoen in Nederland. Op zichzelf zegt dit nog onvoldoende, wel het feit dat die 23 miljoen inwoners van Taiwan dicht opeengepakt in hele grote steden wonen langs de westkust. De rest van het eiland voor de Chinese kust bestaat uit ruige, ontoegankelijke bergen. Deze metropolen nu werken als enorme power houses. Dankzij de grote steden produceert Taiwan meer welvaart dan Nederland met zijn gespreide bevolking en relatief kleine steden.

U bent niet overtuigd? Welnu, op nummer 1 van de wereldranglijst staat een stadstaat (Singapore) van ruim 5 miljoen inwoners, op nummer 2 Quatar, een stadstaat van 2 miljoen inwoners, op 3 Koeweit, een stadstaat van 3 miljoen inwoners. Het hoogst genoteerde Europese land is Zwitserland. Zwitserland is een relatief klein maar sterk verstedelijkt land van 8 miljoen inwoners waarvan de bevolking geconcentreerd is in het noorden; de rest bestaat uit bergen. Datzelfde geldt voor België, op plaats 12, waar de zuidelijk Ardennen leeg zijn en het noordelijke Vlaanderen dichtbebouwd. Ierland in de top tien lijkt een uitzondering op de regel, maar is dat niet: van de 3,9 miljoen Ieren woont een derde in Dublin. Dat Groot-Brittannië, Duitsland en Frankrijk niet hoog eindigen heeft veel met hun omvang en de afwezigheid van voldoende grote steden te maken. Londen, Berlijn en Parijs kunnen dat niet compenseren. Alleen de Verenigde Staten eindigen ondanks hun grote oppervlakte hoog: op plaats 7. De VS beschikken over relatief veel grote steden, die over het hele land zijn gespreid. Ik denk dat de aanwezigheid van olie, aardgas en grondstoffen maar een klein deel kan verklaren, ook de wijze waarop de welvaartsconcentratie door regeringen met belastingstelsels wordt gecorrigeerd lijkt me ondergeschikt aan de verklarende werking van de omvang van de steden in verhouding tot het landoppervlak. Echte grote steden in een relatief klein land produceren de meeste welvaart en de meeste miljonairs.