Gelezen in NRC Handelsblad van 30 april 2008:
In alle Nederlandse kranten en media is de afgelopen tijd opvallend veel aandacht besteed aan de burgemeestersverkiezing in Londen. Dat is opmerkelijk, want in Nederland wordt de burgemeester nog altijd rechtstreeks aangewezen door de minister van Binnenlandse Zaken. In het buitenland kent men dergelijke Napoleontische praktijken allang niet meer. En trouwens, Londen heeft de omvang, zeker economisch, van een middelgroot Europees land. Ter vergelijking: het bruto binnenlands product van Londen is het dubbele van dat van onze Randstad, terwijl het qua inwonersaantal vrijwel gelijk aan ons Westen des Lands is. Londen is dus een categorie apart. Terecht dus, die burgemeestersverkiezing. In NRC Handelsblad stelt Floris van Straaten de vraag of het recente succes van Londen op het conto geschreven kan worden van de laatste burgemeester, Ken Livingstone. Nee natuurlijk niet, dat is vragen naar de bekende weg. Wat kun je als burgemeester in acht jaar doen? Nee, de conservatieven, toen nog op regeringsniveau (want Londen had voor 2000 nog geen eigen burgemeester), waren het die begin jaren tachtig van de vorige eeuw de bakens hebben verzet. Het waren Thatcher en haar minister van Ruimtelijke Ordening Michael Heseltine die de werkelijke push hebben gegeven tot ICT en de herleving van The City. Zij waren het die de industriële crisis in de grote Engelse steden wisten om te zetten in nieuw elan. Een elan waarin private initiatieven van Canary Wharf en de Tate Modern konden gedijen. En toen kwam in 1997 Tony Blair, die de Londense creatieve industrie als een grote kans zag. En weer drie jaar later arriveerde dan eindelijk Livingstone. Na nog eens drie jaar – in 2003 – had hij The London Plan gereed, waarbij hij sterk inzette op openbaar vervoer. Immers, daar lag zijn macht en bevoegdheid als burgemeester.
Kijk, dat is nog eens slim profiteren van je voorgangers, allemaal visionaire mensen die de Britse hoofdstad een warm hart toedroegen en die een einde maakten aan de klagzang over het ‘waterhoofd’ Londen dat alle groei naar zich toetrekt en alle groen opeet enzovoort. Nee, er werden voor Londen al vanaf midden jaren tachtig weer ambitieuze plannen gesmeed en in de Britse metropool werd weer grootschalig geïnvesteerd. En de rest van het land profiteert daar nu van, terwijl het decennialang zo bang was te verliezen als Londen zou ‘boomen’. Natuurlijk, Red Ken heeft daaraan bijgedragen, maar hij heeft vooral geprofiteerd. Wat misschien nog wel het belangrijkste was wat Livingstone gedaan heeft, is het initiatief dat hij vanuit Londen heeft genomen om de belangrijkste metropolen in de wereld te organiseren om het succes van Londen te delen, ook in termen van duurzaamheid. Zo zette hij de C40 op en zocht hij samenwerking met New York en later ook met Moskou. En nu is Ken Livingstone weggestemd. En kondigt zijn opvolger Boris Johnson aan om al dat internationale gedoe overboord te zetten en te focussen op lokale kwesties van overlast- en misdaadbestrijding. In New York voelen ze het gevaar van deze provinciaalse wending. Burgemeester Bloomberg van de Big Apple vliegt volgende week al naar Londen om zijn nieuwe collega te ontmoeten. Hopelijk is hij op tijd.
Geef een reactie