Gelezen in ‘When a Billion Chinese Jump’ (2010) van Jonathan Watts:
De Britse Guardian-correspondent Jonathan Watts schreef een verontrustend boek over de ecologische ramp die zich in China op dit moment voltrekt. Ik heb er de afgelopen tijd al het nodige over geblogd. “China is a 3.000-year-old civilisation in the body of an industrial teenager; a mega-rich, dirt-poor, overpoplulated, under-resourced, ethnically diverse mass of humanity that is going through several stages of development simultaneously; a coal-addicted powerhouse attempting to pioneer new energy technologies, and a communist-led, capitalist-funded economic giant travelling at unprecedented speed.” Beter kan ik het, na een bezoek van amper veertien dagen aan het land, niet beschrijven. Hoe loopt dit af? Weet Watts een uitweg, een oplossing? In Peking gelooft hij niet. Ook niet in een bottom-up beweging. De werkelijke macht in China berust bij de lokale partijbonzen – deze ‘Mini Mao’s’, de middenklasse van investeerders en ondernemers in de steden, zij moeten het doen. Vaak, merkt Watts op, leidt dit in het Westen tot het pleidooi voor democratie, maar dat lost het probleem niet op: “the threat of wealthy individuals and megacities that are gobbling up resources and producing waste at a rate that is as destructive and unsustainable as almost anyone and anywhere overseas.” Vandaar de ondertitel van zijn boek: “How China Will Save Mankind – Or Destroy it.”
Bijna wanhopig geworden sla ik Ed Glaeser’s ‘Triumph of the City’ (2011) op. Op het eind komt deze Harvard-econoom te spreken over de Chinese steden. “Their decisions about land use will have a huge impact on energy consumption and carbon emissions.” De sleutel heeft de stedenbouw in handen. “If they live at high densities and use public transit, then the whole world will benefit. If they sprawl, then we will all suffer from high energy costs and higher carbon emissions.” De effectiefste manier is volgens Glaeser het heffen van belasting op CO2-uitstoot. “By not taxing energy use properly, we are implicitly subsidizing energy-intensive suburban lifestyles and pushing people out of cities.” Uitgerekend op China vestigt hij zijn hoop. “Chinese leaders seem to understand that high densities will enable their once poor country to become rich. They seem to get the fact that tall towers enhance productivity and reduce environmental costs. If China embraces height rather that sprawl, the world’s carbon emissions will be lower, the planet will be safer from global warming, and China will be less dependent on the oil-producing nations of the Middle East.” Met andere woorden, China doet het goed en probeert het tij te keren. Het Westen faalt. Niet alleen de Verenigde Staten blijven doodgemoedereerd doorsuburbaniseren, ook Europa blijft weigeren grote compacte steden te bouwen. Deze week verhoogde de Nederlandse regering nota bene de maximumsnelheid op de autosnelwegen naar 100 respectievelijk 130 kilometer. Een actie regelrecht gericht tegen de steden. Nee, een actie tegen de planeet.
Geef een reactie