Voedingsbodem

Gelezen in De Volkskrant van 9 september 2006:

Galerieën zijn goede graadmeters voor een stedelijke economie. De consumenten van cultuurgoederen zijn typisch stedelijke types en hun koopgedrag zegt veel over de gezondheid van de lokale, stedelijke economie. Amsterdam is er vanouds rijk mee gezegend. Maar hun aantal groeit. Ten koste van Rotterdam. Zozeer zelfs dat De Volkskrant een artikel over dit onderwerp opende met: "Het borrelt weer in de Amsterdamse kunstwereld." Twee opmerkelijke galerieën hebben hun vestigingen verplaatst naar Amsterdam. Een van hen is Ron Mandos, die in de Jordaan met installatie- en videokunst een galerie opent. De ander is Gabriel Rolt.

Ron Mandos had zijn galerie in het Oude Noorden van Rotterdam, in een aardige lommerrijke straat, de Roderijselaan, vlak bij de Bergselaan. Als ik mijn Rotterdamse huis verliet, liep ik steevast langs de ramen en groette Ron, op weg naar de bakker of de slager. Veel panden in de straat waren door het OBR opgekocht, dat wanhopig probeerde er een culturele straat van te maken, met boekenantiquariaten, een lijstenmaker, een Turkse tapijtenwever en de galerie van Ron Mandos. Maar echt marcheren wilde het niet. Er waren te weinig Rotterdammers die kunst en oude boeken kochten. De Rotterdamse economie doet het ook niet goed, zeker niet in de jaren dat Leefbaar Rotterdam het stadhuis op het Coolsingel bestierde. En de galerie, hij kwijnde een beetje weg. In Amsterdam daarentegen vindt Mandos een vruchtbare voedingsbodem. Overal verschijnen nieuwe galerieën en bestaande verhuizen naar plekken buiten het traditionele kerngebied. Zo verhuist Paul Andriesse, die kunstenaars als Marlene Dumas onder zijn hoede heeft, in december van de Prinsengracht naar de Zuidelijke IJoevers. Hij zegt: "Vroeger was de Prinsengracht rauw, leeg en spannend. Nu is de binnenstad totaal dichtgeslibt en moet je voor die uitdagende sfeer naar de nieuwe stadsgebieden." Wat een luxe, wat een weelde. Inderdaad, het borrelt weer in Amsterdam!