Gelezen in Het Parool van 3 juni 2010:
Elke dag fiets ik langs de Hermitage aan de Amstel, op weg naar mijn werk en ‘s avonds weer terug naar huis. Sinds de opening in juni 2009 is er gezellig druk. Uit de metrohalte bij de Stopera komende drommen dagjesmensen aangeschuifeld, op zoek naar de ingang van het museum. Op de vlonder voor de ingang zonnen de mensen, liggend aan het water, en fotograferen toeristen elkaar, met op de achtergrond de monumentale huizen richting Amstelstraat en Rembrandtplein. Het succes van het museum is evident. Nu lees ik in de krant dat de economie van Amsterdam weer sneller groeit dan de rest van Nederland: 2,0 procent tegen een gemiddelde van 1,7 procent. Er wordt gesteld dat dit mede te danken is aan de opening van de Hermitage. Ik noem dat het Hermitage-effect.
De gemeente heeft een paar miljoen in de openbare ruimte rond het museum gestoken. Verder is er een financiële bijdrage geleverd aan de feestelijke opening, waar ook de Russische premier Medvedev aanwezig was. Ten slotte is er vanwege een achteraf gebleken tekort nog een lening van, ik meen, een miljoen euro aan het museum verstrekt. Eigenlijk heeft het museum zich grotendeels zelf bekostigd. Het is binnen de tijd en (grotendeels) binnen het budget gerealiseerd. Het effect van het museum blijkt nu mega. Is er een mooier bewijs dat investeren met relatief kleine bedragen aan culturele instellingen met een grote publieke uitstraling van overheidszijde loont? Ik dacht het niet. Volgend jaar opent het veelgeplaagde Stedelijk Museum en twee jaar later het bespotte en beschimpte Rijksmuseum. Ik voorspel een imposant Hermitage-effect. Zo komen we weer uit de crisis. Nu maar hopen dat de gemeente zichzelf niet teveel straft met zelfopgelegde megabezuinigingen.
Geef een reactie