Silicon Valley verklaard

Gelezen in ‘Magic Lands’ (1992) van John Findlay:

Afgelopen week gesproken in Brussel over het innovatiebeleid van de EU. De avond was georganiseerd door de Lisbon Council, een vooraanstaande denktank in Europa. Naast Amsterdam waren het Italiaanse Emilia Romagna (Bologna), het Spaanse Navarra (Pamplona), Noord-Nederland en IBM uitgenodigd. Natuurlijk ging het gesprek weer over een Europees ‘Silicon Valley’ en waarom die er nog altijd niet is. Dat steden ertoe doen werd door iedereen aan tafel erkend. Ook zijn de Europese beleidsmakers – meest economen – eindelijk bereid van geografische clusters te spreken. Maar de wil om ergens zo’n succesvolle plek in Europa te maken verhoudt zich slecht met Europees cohesiebeleid, zo bleek ook nu weer. En voor je het weet wordt alle geld opnieuw over alle Europese regio’s verdeeld. Welke stedelijke regio verdient nu werkelijk een stimulans vanuit Brussel? Dat ook Silicon Valley in essentie van onderop werd ontwikkeld en pas later door Washington financieel ondersteund, werd wel ingezien, maar waar in Europa gebeurt nu iets bijzonders dat exclusieve ondersteuning vanuit Brussel verdient?

Het begrip ‘Silicon Valley’, begin jaren ‘70 geijkt door een lokale journalist, heet eigenlijk Santa Clara Valley, dertig mijl zuidelijk van San Francisco. Nog tot in de jaren vijftig was dit een overwegend agrarisch gebied, waar pruimenoogsten het krantennieuws domineerden. Stanford University, in Palo Alto, was het geografische hart van de vallei en het centrum van waaruit de innovatie zich later verspreidde. Rondom deze universiteit groeide in en na de oorlog een omvangrijke elektronica-industrie. Toen de nieuwe naam gesuggereerd werd, leek het hoogtepunt van die ontwikkeling alweer voorbij en begonnen de milieuschandalen op te spelen. Wat veel mensen vergeten is dat het succes was begonnen bij één man: Frederick Terman. Terman was hoogleraar radiotechnologie. Tijdens de oorlog had hij op Harvard, Boston, geleerd dat je hoogleraren niet rond projecten, maar rond hun persoonlijke interessevelden moet organiseren. Dit principe bracht hij over naar de Westkust. Historicus John Findlay: “Instead of focussing on projects commissioned by outsiders or assigning faculty to jobs, Terman wanted independent researchers to tackle those problems that interested them, attracted attention to the university, and contributed directly to educational activities at Stanford.” Toen hij decaan werd, en later voorzitter van het college van bestuur, bouwde hij zijn hele universiteit, nee de hele regio rond Stanford rond dit unieke beginsel uit. Het was dus niet het geld of het vastgoed en ook niet Triple Helix of een andere bureaucratische constructie, maar dit principe van persoonlijke interessevelden dat Silicon Valley later groot maakte. De EU moet dus op zoek naar de Fred Terman van Europa. Hopen dat die er is.


Posted

in

,

by

Comments

Geef een reactie

Your email address will not be published. Required fields are marked *